De rolstoel voor Abhra is gevonden, Mariet Burghout beschreef de zoektocht naar de rolstoel.
Het 6 december 2014, vroeg in de ochtend. Zittend aan mijn werktafel luister ik naar de stilte, de rust in mijn huis, het tikken van de klok en het zuchten van mijn hond. Buiten is de dag begonnen. Als ik door de ramen kijk is de tuin gehuld in mist. Het is fris buiten en warm binnen. In de stilte voel ik me thuis. Hier op dit vroege uur en ik denk terug aan dit jaar 2014, mijn borstkas zwelt en in mijn ogen wellen tranen. Tranen van dankbaarheid. Ik ben een gevoelig mens. Kwetsbaar ook, net als zovelen, alleen menigeen laat het niet zien.
Gisteren was het 5 december in huize Burghout, geen lachende kinderstemmen maar vrolijke volwassenen blij aan het gebak met prominent in het midden van de kamer een kleine rolstoel. Deze rolstoel heeft een verhaal. De dame die hem kwam brengen, helemaal vanuit Friesland naar Bathmen-Deventer, Muriel en haar partner Frank uit Zwitserland, 2 bevlogen bijzondere mensen zich inzetten voor gehandicapten met als passie dans. Zij brengen letterlijk dans en muziek in het leven van anderen. Zo ook in het leven van Abhra, zonder dat hij ze kent. Er straalt licht uit hun ogen en plezier. De rolstoel die ze brengen is gebruikt voor de dans. Ze brengen hem met liefde, want inmiddels hadden ze een rolstoel met dikke winst kunnen verkopen.
Tijdens de koffie ontstond een boeiend gesprek. ‘Wat is zijn verhaal Mariet?’ werd mij gevraagd en mijn antwoord was ‘ik weet het niet. Of beter gezegd ik weet het wel, maar hij praat er niet over. De pijn is te groot uit zijn verleden. Hij heeft gebroken ogen. En mensen met gebroken ogen, raken mij het meest. Het is de schaduw uit zijn verleden, die zijn gedachten mistig maakt’. Ik weet dat ik vaag klink en benoem het naar Muriel. Ze kijkt me aan met liefdevolle ogen en zegt: ‘Mariet, ik ken het. Ik zie het dagelijks om me heen. De pijn, het fysiek of mentaal niet meer kunnen’. En ik benoem de eenzaamheid. Het isolement van ziek en gehandicapt zijn. Drie mensen in een kamer, wildvreemden, een half uur. Bijzonder dit moment een ontmoeting die ons toevalt. Ik wens lieve lezer, dat jij erbij was geweest. Ik zou willen, dat juist jij me geholpen had bij de zoektocht en ontmoetingen naar deze rolstoel. Ik ben blij dat Petra Hubbeling me hiervoor gevraagd heeft, toen ze mijn motivatie hoorde, om deel te nemen aan de Nacht van de Vluchteling. De kroon op mijn looptraining, het fysieke bewijs naar mezelf.
Vrijwillig is niet vrijblijvend. Vrijwillig vraag om inzet en levert jezelf niks op, behalve een streling van je hart en ziel. En als je het nog nodig hebt een boost voor je ego. Waarom schrijf ik dit? Waarom doe ik dit? Mensen vragen mij vaak: ‘Mariet wat is voor jou geluk? Jij bent zo sterk?’ Dan antwoord ik: ‘‘s ochtends mijn ogen openen, opstaan, lopen en mijn 1e hap buitenlucht’. ‘Is dat alles?’ wordt er dan verwonderd gereageerd. ‘Ja, dat is iedere dag weer mijn grootste moment van geluk, want dan begint een nieuwe dag met allerlei mogelijkheden’. De mens voor me kijkt me aan, schudt het hoofd en zegt: ‘ik plan mijn leven’ en zo ontstaat een gesprek over de begane of nog te gane bergen in het leven. Bergen staan voor mij als metafoor: Ik ontmoet regelmatig mensen, door mijn werk, in wanhoop en zoekend naar zichzelf en hun positie in het leven. Zelf heb ik mijn wandeltocht gehad en rust in de avondzon onderaan de berg, vooruit kijkend op een glooiend landschap. In die avondzon ontmoet ik hen, daar op die bijzondere plek van stilte en luisteren in aandacht. Wat een rijkdom.
Gisteren sprak ik hem nog: Abhra. Goed nieuws je rolstoel is in the house. Nu nog het vermaken en dan uiteindelijk is het zover na een half jaar wachten. Hij klonk blij. Daar helemaal in Rotterdam. Ik visualiseer zijn gezicht: gebroken ogen die lachen. We hebben wat afgelachen daar in de Nacht van de Vluchteling. De lopende mensen gingen automatisch voor ons aan de kant om ons vrij baan te geven. Hij hield in met rijden, omdat ik niet zo hard rijden kon. Toen mijn elektrisch ondersteunde wielen ermee ophielden werd ik zelfs geduwd en getrokken om het laatste stukje te halen. Two brothers, Ibrahim en Abhra pushing their sister…. al zingend kwamen we bij het volgende punt. Zelf heb ik de helft meegedaan van deze tocht, het was symbolisch deze deelname. Ik laat mijn bergen achter me en stap de rolstoel uit na 15 km en loop het laatste deel naar mijn eigen finish: 7 km. Onvoorstelbaar. Wat heb ik gehuild daar vlak voor de finish met lieve mensen om me heen, als je nagaat dat ik een elektrische rolstoelindicatie heb, stap voor stap het lopen heb opgebouwd en dwars door mijn pijn ben gegaan met behulp van fantastische therapeuten van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen en de mensen die van me houden. Onvoorstelbaar als je mijn achtergrond kent. Sinatra zou zingen: ‘I did it my way.’ Muziek heeft me gedragen, dwars door de jaren heen. En die jaren sloot ik hier in de Nacht van de Vluchteling symbolisch af. Een nieuwe cirkel, een ander leven.
Abhra loopt niet. Zijn benen zijn vervangen door wielen. Het is zoals het is voor hem. Lopen heeft voor mij een grote betekenis, het staat voor leven. Deelnemen aan het leven dat symboliseert voor mij lopen. Juist dat gaat niet als je geen thuis hebt en geen goede rolstoel. Ik herinner me een belangrijk moment daar op die ene middag in het voorjaar 2014 dat we met het team van de Zen Peacemakers de vluchtelingen gingen ontmoeten en trainen om een deel van de route te lopen in Rotterdam. Het was mijn 1e ontmoeting met Abhra. De klik was er meteen. We reden gemoedelijk naast elkaar. Hij in de meest aftandse oude rolstoel met versleten banden, die ik gezien heb in mijn leven en het eerste wat ik dacht dit kan zo niet. Ik schaam me dood hoe ik hier, met elektrisch aangedreven wielen, naast hem rijd in de Mercedes onder de rolstoelen met alle voorzieningen. Dit kan anders. Daar nam ik het besluit, ik zorg voor een goede rolstoel. Als het gekund had, had ik hem de mijne gegeven, maar hij past 2x in me. Mijn doel sprak ik hardop naar hem uit en beloftes kom ik na. Prachtig zo’n dubbel doel: de rolstoel achter me laten en hem er een bezorgen.
Rolstoel rijdend door het centrum van Rotterdam, ontstond er een gesprek over geen thuis, geluk en lijden. Wat is je verhaal? Abhra antwoordde: ‘dat vertel ik niet meer, hoe moeilijk je het me ook maakt mijn zuster door jouw ogen, zelfs jou vertel ik het niet’. Terwijl hij dit zei keek hij naar de grond, toen hij zijn hoofd oprichtte zag ik gebroken ogen met daarover een schaduw van pijn. Ik zweeg subiet en hij zei sorry. Hij wist dat zijn verhaal bij mij veilig was. Weet je, wanneer je lijden ziet, kan er alleen maar stilte zijn. Zwijgend reden we verder in volledige harmonie. Daar op dat moment, in die tijd, werd ik zijn zuster. En we zetten beiden onze kracht en drijfveer in het leven in: humor. Hij sprak de wijze woorden: ‘ik heb besloten sinds ik in NL bent om gelukkig te zijn, dat word ik niet als ik leef in mijn gedachten.’ Abhra is een heel bijzondere jonge man, die als hij zou durven spreken voor een zaal naar mijn idee de wereld voor menigeen zou kunnen veranderen. Alleen al door zijn voorkomen. Dat heb ik hem gezegd, bescheiden als hij is keek hij me aan alsof er vuur brandde. Hij zei nee, natuurlijk niet. Zijn verhaal zou mensen kunnen doen beseffen wat leven is en de kracht van leven. Het belang van een thuis. Door zijn verhaal aan het licht te brengen, kan hij zelf zijn pijn helen en kunnen mensen gaan beseffen hoe vanzelfsprekend hun leven is, hoe normaal het is om ‘s avonds in een bed te stappen, ‘s ochtends koffie te zetten en hoe ontevreden menigeen is. Abhra heeft geen eigen huis en alles achtergelaten. Al zijn bezittingen zitten in de kamer van zijn hart en hoofd zoals hij zelf zegt: ‘Ik leef met mijn gedachten en ben dankbaar voor de veiligheid in dit land’. ‘Hoe is dat voor jou vroeg hij?’ Ik antwoordde: ‘voor mij is leven geen vanzelfsprekendheid sinds de dag dat ik bijna het leven liet door ziekte. Ik ben moeder en heb gevochten om te blijven voor mijn opgroeiende zoon’. We begrepen elkaar in stilte. Dat was een heel indrukwekkend moment, niemand heeft het opgemerkt. We reden achteraan, iedereen liep voor ons stevig door. Zo gaat het met de lopenden, mensen lopen door en vergeten om te kijken naar hen die trager zijn of hulpbehoevend. Namasté aan de mensen die stoppen en op gelijke hoogte, gehurkt voor een rolstoel de ander in de ogen kijken.
Toen ik Abhra van de week aan de lijn had zei hij dankbaar: ‘Mariet, ik heb geen familie meer maar jij en Kitty maken dat ik in NL het gevoel krijg dat ik familie heb’. De warme stroom van die liefdevolle woorden vervulden mijn hart. ’Ik hou me aan onze afspraak’, antwoordde ik verlegen lachend. Ondertussen pijn voelend, omdat familie een woord is wat mij opnieuw het gevoel van eenzaamheid bezorgd. En ik koester wat er wel is, mijn thuiskomst door alle positieve veranderingen in mijn leven en nieuwe gezin. Dwars door de asresten op de aarde kan nieuw gras groeien…
Hopelijk wordt 2014 voor Abhra een Kerst om nooit te vergeten, met een aangepaste rolstoel. Ook een Mercedes onder de sportrolstoelen. Een tweedehands Küschall, makkelijk wendbaar en solide. De leenrolstoel die hij van de Welzorg Apeldoorn had voor de Nacht van de Vluchteling deed hem al stralen. Hij speerde erin weg, zo licht reed ie. De leenrolstoel die hij nu al een half jaar heeft van de Sint Maartenskliniek maakte het leven makkelijker en nu kan wat mij betreft het alleen nog maar mooier worden.
Wat ik hem echt gun voor 2015 is een verblijfsstatus, zodat hij recht heeft op voorzieningen en een leven en thuis kan gaan opbouwen. Een leuke vrouw en kinderen zijn grootste wens. Want wensen en doelen die hebben we wel besproken daar in die bijzondere donkere nacht tussen de bomen al rijdend en lachend. Het ging over leven en overleven. Mijn missie voor Abhra is bijna volbracht. En ik spreek de wens uit dat my brother uiteindelijk hier mag blijven, want zoals het nu is blijft hij voor eeuwig vluchteling…
p.s. dit gedicht heb ik geschreven na een trainingsochtend voor de Nacht van de Vluchteling. De foto is gemaakt op de Holterberg.
Stilte
In stilte de berg op
licht lopend in het hart van liefde
Met een innerlijke glimlach de berg af
in het weten dat vandaag waarheid is
en ik onderweg ben naar huis..,..
Dwars door lijden naar geluk
waar ligt het geluk van hen die lijden
daar onderaan die berg?
Laat mijn voetstappen hen leiden
naar een nieuw begin.
Mariet Burghout
24 maart 2014