Sinds ik geen betaalde baan meer heb doe ik vrijwilligerswerk op diverse terreinen. Steeds heb ik gezegd: ”als ik niet meer werk ga ik iets in de daklozenopvang doen”. Ongeveer tegelijkertijd kwamen de Zen Peacemakers op mijn pad. Dat sloot dus naadloos aan.
Intussen heb ik meerdere activiteiten, waaronder ook ouderen. Ik zag nogal wat lijden onder ouderen. Dat bracht me op het idee er een Peacemaker activiteit van te maken. Heel wat broeden en overleg met mijn Peacemakermaatjes. Daar ligt dan een themamiddag, wel bekend als “hoe spiritueel om te gaan met ouder worden en oud zijn”?
In dat broeden gebeurde nogal wat met mijzelf. In eerste instantie ging het thema over “de anderen”. Ik begon deze winter zelf ook wat te kwakkelen. Eerst overbelast na een mantelzorgklus.
Gewend aan weer vol door te kunnen na een vrij en lui weekend, kwam ik tamelijk van de koude kermis thuis. Niks snel herstel. Ik kreeg last van mijn arthroseknie, kon minder ver wandelen, niet meer op de grond mediteren. Ik kreeg griep, bleef snotterig, niet fit. Weer ziek en via de huisarts tenslotte een antibioticumkuur. Voor het eerst van mijn leven bleek mijn lichaam niet in staat dit op eigen kracht te boven te komen.
De zin van Roshi Bernie Glassman “may we always have the courage to bear witness” bleef door mijn systeem meanderen. Zo slecht ging het niet met me, verdrietig soms omdat ik niet meer verder mee de natuur in kon. Blij ook om wat ik allemaal nog wel kan.
Ja, steeds meer onder ogen komen dat dat mijn fysieke energie en souplesse aardig wat moeten inleveren. Maar gelukkig, de geest blijft flexibel, kan alles nog!
Totdat……als een blikseminslag……schokkend en bevrijdend tegelijkertijd.
Mijn geest is helemaal niet flexibel, sterker nog, mijn geest is star en loopt monomaan het oude en bekende pad. In plaats van mee te bewegen met de veranderende situatie blijft de geest doen wat hij gewend is.
Het inzicht is er, ik ga ervoor dat het ook kan beklijven.