de weg van Jan Keido Machielsen
Jan Keido Machielsen hoorde over “zen en ook wat doen” in de sangha van Wanda Sluyter, raakte geïnteresseerd in de Zen Peacemakers en kwam naar een bijeenkomst.
Toch raar hoe het leven kan lopen. Dat één gebeurtenis zomaar dertig jaar van je leven kan beïnvloeden. 18 jaar ben ik als mijn vader overlijdt. Hoewel hij al jaren bedlegerig is komt de klap van zijn dood toch zo hard aan, dat ik het leven 30 jaar door een negatieve bril zie. Ik hield me vast aan een tijd van lang leve de lol, wat maakt het allemaal uit, totdat ik een leuke vrouw tegenkwam. “Yes, die is net zo maf als ik”. En ik dacht bij mezelf: dit gaat nooit meer stuk. Mijn leven kreeg een positieve boost maar net niet genoeg om het als echt positief te ervaren. Intussen gaat het met mijn moeder ook niet goed. Ze was niet zo ‘dokterlopend’ en een verwaarloosde suikerziekte nekt haar. “Wat is het leven toch kut”. Het leven van mijn vriendin gaat ook verder en zij komt iemand tegen waarmee ze beter kan praten omdat hij niet zo gesloten is als ik. Jarenlang drank en softdrugs heeft zo zijn tol. En ze zegt tegen mij ‘Jan het is genoeg geweest we gaan uit elkaar’. Deze mededeling heeft een dag nodig gehad om binnen te komen. Ik moet zeggen dat ik op dat moment toch echt moest gaan zoeken (als ik er al zin in had) om ergens wat positiefs te vinden. Ben toen nog zo’n 10 jaar doorgerommeld met drank en softdrugs.
zaadje
En toch is er ergens wat wonderbaarlijks gebeurd, of beter gezegd: gegroeid. Ergens in die modderpoel is een zaadje gekiemd, een erkenning van ‘waar ben ik mee bezig’. Ik kreeg steeds meer genoeg van het leven zoals ik dat aan het leiden was, als ik het tenminste al aan het leiden was. Ik ben op een gegeven moment radicaal gestopt met drank. Mijn hart werd opstandig. En ik ben na heel veel moeite ook cold turkey gestopt met blowen. Ik moet wel een heel sterk hart hebben. Ik ben op dit moment 49 jaar jong. Maar om deze veranderingen vol te houden moest ik wel wat hebben, een leidraad om op dit pad te blijven. Het was even googelen, zoeken en denken. En toen besefte ik dat ik vroeger, in een helder moment, wel eens aan het boeddhisme en meditatie had gedacht. Nog maar eens googelen, wat is er op dat vlak in Eindhoven en ik kwam uit bij het zencentrum van Wanda Sluyter. Na een proefles meditatie kwam ik tot de conclusie dat meditatie goed is voor mij. Mijn oude vertrouwde rust proefde ik weer. En nadat ik een tijdje met meditatie bezig was, kwam ik ook tot de conclusie dat ik de drie grote negatieve gebeurtenissen in mijn leven helemaal niet goed of helemaal niet verwerkt had. En nadat ik zo het een en ander aan boeken over boeddhisme gelezen had, kwam ik tot de conclusie dat de dharma zo gek nog niet is. “Dit is mijn ding! Yes!”. Mijn hart en de dharma zijn gelijk aan elkaar. Samen met meditatie heb ik de drie negatieve gebeurtenissen verwerkt.
lotus
En je moest eens weten hoe positief ik het leven op dit moment zie. In dit positieve licht ben ik toen ook meteen maar gestopt met roken. De spruit van het ontkiemde zaadje onder water is al bijna bij de waterspiegel. En aangezien dit dan toch echt mijn ding is, heb ik ook toevlucht genomen tot het boeddhisme op 11-12-2016. Mijn naam is nu:
Jan Keido Machielsen, vernoemd naar Keido Fukushima, waarvan ik nu een foto in de hal heb hangen. Ik ben er trots op en het maakt mij ontzettend blij. Nu we een paar jaar verder zijn, zie ik dat de witte lotus (ik dus) aardig aan het bloeien is, opgekomen vanuit de modder van een troebel leven. En hoewel alles verandert, zal deze bloem niet zo snel verwelken, niet in mijn leven.
Om Mani padme hum.