Wat kan ik voor je doen?

Van een van de deelnemers aan het Open Platform Vluchtelingenzorg, dat op 6 maart 2016 bijeenkwam in Mantgum (Friesland) en ervaringen deelde in de vorm van een luistercirkel, ontvingen we anoniem deze bijdrage:

De wereld zit in een kring in Mantgum: Latijns-Amerika, Midden-Oosten, Europa, Tsjetsjenië, Mexico, Afghanistan.
Niemand van deze tien mensen had ooit kunnen bedenken dat hun wegen elkaar in een klein Fries dorp zouden kruisen.

Mijn wieg stond in Den Haag en het jaar was 1957.
De tweede wereldoorlog is op dat moment nog maar net 12 jaar afgelopen en de wederopbouw is in volle gang.
Ik kan me nog heel goed herinneren hoe mijn moeder mijn handje bij het hek van de kleuterschool losliet en wegging.
Ik ben 4 jaar, mijn haar in vlechtjes, fris gewassen, schone kleren en goed gevoed sta ik daar: alleen, met een bibberlip, in totale ontreddering.
Mijn moeder is weg.
Mijn kleuterontreddering bleek een veilig volgend stapje in mijn jonge leven.
Als het me nog zo levendig voor de geest staat hoe stille, dikke tranen over mijn wangen rolden toen mijn moeder niet meer bij het hek stond.
Hoe moet dat zijn als je moeder niet terugkomt om je op te halen? Als je niet weet waar je broertjes en zusjes zijn? Als je niet weet waar je naar toe moet?
Ik heb er werkelijk geen idee van hoe het is om opgejaagd te worden door geweld. Om doodsangst en onzekerheid als metgezel te hebben.
Het contrast met een aantal van de mensen in wier gezelschap ik in Mantgum ben kon niet groter zijn.

En het zijn niet de verhalen, maar hun nabijheid die het me doet ervaren.
Wat het sterkst bij me binnenkomt die middag in Mantgum is het besef: ik ben van na de oorlog, ik ken louter vrede en welvaart.

‘Zelfs als je het me allemaal zou kunnen vertellen, dan zou ik het nog niet weten.
Je hoeft niets te zeggen.

Wat kan ik voor je doen?’