Winter 2014 – 2015 in maatschappelijke opvang
“De Cocon”, Gooi & Vechtstreek
De daklozenopvang heeft 16 bedden, 12 voor mannen en 4 voor vrouwen. In de kleine kamers staan stapelbedden, het raam kan niet open. In de winterregeling fase 1 gaan de kamers dubbel bezet worden. Dat was altijd bij gevoelstemperatuur rond het vriespunt. Dat kon dus de ene dag wel en de andere dag weer niet van kracht zijn. En vol was vol, pech voor de dakloze. Bij strengere vorst kwamen er ook veldbedden in de eetzaal, niemand werd geweigerd. Meestal was dit van korte duur.
Nu is er landelijk en op Europese regelgeving nogal wat gewijzigd. De Raad van Europa heeft bepaald dat alle Ongedocumenteerden recht hebben op “bed, bad, brood”. Op zich ben ik het daar mee eens. Maar onze eigen daklozen dan??? De gemeente besloot dat zij ook de hele winter onder dak moeten blijven. Ook dat vind ik een goed uitgangspunt.
In plaats van 16 bezette bedden is er gedurende de hele winterperiode onderdak gegeven aan, gemiddeld per nacht, 35 daklozen. De voorziening is er totaal niet op berekend, de eetkamer, de keuken, alles is te klein. Overal zitten mensen te eten en liggen te slapen. Daar komt nog bij dat mensen met psychische en psychiatrische aandoeningen niet meer opgenomen kunnen of willen worden. Je kunt je voorstellen dat deze intensieve opvang wel éven gaat maar op langere termijn veel onrust geeft. Er is geen lucht, geen ademruimte, geen privacy. Er hoefde dan ook maar iets te gebeuren, een fout woord of gebaar, of de vlam sloeg in de pan. Met als gevolg veel schorsingen deze winter. Mensen dus toch op straat, een enkeling kan bij vrienden terecht voor korte tijd, velen raken ook uit beeld. Bij strengere vorst, weinig deze afgelopen winter, werden de geschorsten opgevangen op diverse crisislocaties. Tegelijkertijd heb ik wel wat kritiek op de medewerkers. Ik vind niet dat er voldoende herstelgericht gewerkt wordt. Ook blijft samenwerken met vrijwilligers ver onder de maat. Er is geen beleid en dat lijkt er ook niet te komen.
Medewerkers lijken kwetsbaarder te zijn en zich af te sluiten voor wat er allemaal gaande is. Dan zegt waarnemend wethouder van maatschappelijke opvang half maart in de lokale krant “wij staan ervoor dat mensen niet op straat hoeven te slapen”. Mee eens, echter maar een heel klein stukje van het hele verhaal. Ik dacht bij mezelf “wethouder, kom hier dan maar een week verblijven”. Zonder geld
’s middags op straat moeten uithangen en dan ’s avonds en ’s nachts weer in die overvolle ruimte. Geen perspectief op woonruimte terwijl er veel leegstand is. Als je niet al gek bent dan word je het wel!
Daarna gaan de ontwikkelingen in een stroomversnelling.
Er gaat een groepje actie voeren, geweldig. Mijn steun hebben ze!
Daklozen bezetten Dudokpark Hilversum
Daklozen hebben hun kamp opgeslagen in het Dudokpark, in het volle zicht van het Hilversumse raadhuis.
Daklozen Dudokpark ’crimineel ‘
Er verschijnt een zeer negatief stuk in de krant met bovenstaande titel.
Afgeschilderd als criminelen bewerkstelligden ze een doorbraak!
Daklozen veroveren leegstand Hilversum
Daklozen gaan in Hilversum massaal antikraak wonen. De gemeente is bezig met het voorbereiden van een ’oppasdienst’ van daklozen in zes leegstaande gebouwen. Eigenaren bieden panden spontaan aan…
Wonderlijk dat het ineens lijkt te kunnen!
Intussen heb ik een gesprek gehad met de waarnemend wethouder, hij nam mijn bevindingen serieus en heeft me in het verdere traject gesteund.
Op het negatieve stuk in de krant heb ik gereageerd. Belangrijk daarbij was om de precept van het juiste spreken in acht te nemen. Mijn reactie, die ik als privé persoon heb geschreven, is geplaatst.
De “bezetters”, waar ik contact mee had, zijn door de opvang voor een deel geschorst. Het zijn beslist geen lieverdjes. De manier waarop ze echter, zowel in de krant als in de opvang bejegend zijn, is mensonwaardig en zeker niet constructief. Ik zou hen ondersteunen in het schrijven van een klachtenbrief. De eerste keer dat ik een kop koffie met hen dronk, er waren er drie, vloog het gesprek alle kanten uit. Ze hadden zo’n behoefte hun verhaal te doen. Nog één keer WhatsApp contact gehad en nu is er al een tijd geen contact meer.
Vervolgens heb ik een brief gestuurd naar de manager, de beleidsmakers en bestuurders.
De manager heeft onmiddellijk het vrijwilligerscontract met mij opgezegd. Ik had niet naar buiten mogen treden, ik had zaken intern moeten bespreken……… Nou dat had ik al vaak geprobeerd, zonder veel effect en soms zelfs zonder reactie.
Met de verantwoordelijke wethouder tenslotte een vruchtbaar gesprek gehad. Hij beaamde dat er nodig iets moet veranderen, vond ook mijn ontslag niet terecht.
Mijn persoonlijke beleving: in het hele traject ben ik me steeds bewust geweest ben van de precepts van mijn boeddhistische beoefening, de dagelijkse meditatie heeft me geholpen om niet alleen een fanate actievoerder te worden. Na mijn ontslag, verdriet, onmacht….en tenslotte twijfel. Als je weg bent kun je ook niks meer betekenen. Toch is het goed zo, not knowing, bearing witness, compassionate action!
Ik ben intussen betrokken bij een alternatief traject rondom dak- en thuisloosheid. Ik zal er ooit wel iets over schrijven.