Vluchtelingen naar Leidschendam-Voorburg?
door – Harriet Marseille –
Ik houd niet van politiek. Het gekissebis, de politieke spelletjes, de verdeeldheid en de pogingen kiezers voor zich te winnen ten koste van anderen: vreselijk. Ik ga liever voor samenwerking. Tot mijn verrassing bevond ik me op 6 oktober dan toch opeens in een vergadering van de commissie Algemene Zaken van de gemeente Leidschendam-Voorburg. Drie weken eerder had ik in een brief aan het college van B&W duidelijk gemaakt dat ik een warm voorstander ben van de komst van asielzoekers. Het COA had onze gemeente maanden geleden gevraagd 800 asielzoekers op te vangen en er leek ondertussen draagvlak voor een AZC te zijn in de gemeenteraad. Maar de protesten van omwonenden van een beschikbare locatie waren fel. Een aantal raadsleden was blij met mijn brief, want tot dan toe hadden ze alleen verontruste en boze omwonenden gehoord en het positieve geluid van betrokken medeburgers was nog niet vertolkt. Ik werd dan ook van harte uitgenodigd te komen inspreken tijdens een commissievergadering waar het punt op de agenda stond.
Ik gaf aan dat er geen tijd te verliezen was. De nood onder de vluchtelingen is nu heel hoog en het draagvlak voor een hartelijke opvang van vluchtelingen is alweer aan het afnemen. Vanuit de commissie was er weinig begrip voor de eis van het COA om tenminste 600 tot 800 asielzoekers samen op te vangen op één locatie. Natuurlijk zou ook ik het fijner vinden als de vluchtelingen meer verspreid kunnen worden over de gemeente. Het COA zou hierin aanzienlijk soepeler kunnen zijn. Maar het effect van de gewenste kleinschaligheid kunnen we volgens mij deels ook verkrijgen door als bevolking ons best te doen een persoonlijke band met de mensen op te bouwen. Ik vroeg de aanwezigen een voorbeeld te nemen aan de gemeente Haren. Zij hebben een asielzoekerscentrum gerealiseerd in het dorpje Onnen. In dit AZC worden 480 asielzoekers opgevangen, zonder een centje pijn. Dit zijn ongeveer net zoveel mensen als het aantal inwoners van het dorp. Voelen die zich angstig? Welnee! Ze zijn juist blij met hun komst. De school die net dicht was mocht weer open. Er zijn volop actieve vrijwilligers. Ik denk dat een AZC in onze gemeente ons ook veel kansen gaat bieden, zoals het ontstaan van meer onderlinge verbinding.
Ik zei dat ik graag zou samenwerken met de gemeente en met organisaties die vluchtelingen willen verwelkomen. Met elkaar zouden we op korte termijn een werkbare structuur kunnen creëren, een netwerk van actieve vrijwilligers kunnen vormen en ervoor zorg dragen dat zij training, steun en begeleiding krijgen, zodat ze goed zijn toegerust voor hun taak. De één wil misschien zo nu en dan koffie drinken, eten of boodschappen doen met vluchtelingen. De ander gaat met hen sporten of muziek maken. Weer een ander biedt een plek aan binnen de yogales, leert hen fietsen of de Nederlandse taal. Op school kunnen ouders een brugfunctie vervullen voor vluchtelingenouders. De mogelijkheden zijn eindeloos. Dit kan echt een win-win situatie opleveren binnen onze gemeente. En wanneer mensen zich welkom voelen, zal er ook geen reden tot angst meer zijn, zoals de situatie in het dorpje Onnen duidelijk laat zien.
Zelf denk ik overigens ook aan het initiëren van luistercirkels voor vrijwilligers die daar behoefte aan hebben. Het lijkt me prachtig als we in Leidschendam iets kunnen doen op dit gebied. Maar dat heb ik nog niet naar voren gebracht tijdens de commissievergadering. Dat komt wel zodra we met de verschillende betrokkenen om tafel gaan zitten.
De andere insprekers lieten een kritisch geluid horen. Maar de commissie leek het er vrijwel unaniem over eens dat we vluchtelingen gaan opvangen en ook de wens tot spoed werd breed gedeeld. Wel vond men dat we het zorgvuldig moeten doen, in goed overleg met de omwonenden. Het is natuurlijk de vraag wat men doet als er geen locatie te vinden is waar voldoende recht kan worden gedaan aan hun bezwaren.
In de tweede termijn ben ik vooral ingegaan op de NIMBY (Not In My BackYard) – houding. Als je naar omwonenden luistert, zal het tegengeluid altijd groot zijn. Ze zijn meestal bang, want incidenten met asielzoekers worden door de pers enorm uitvergroot. Asielzoekers zijn echter niet crimineler dan wij zelf en zeker niet wanneer we een persoonlijke band met ze hebben opgebouwd. De ervaring leert dat als een AZC wordt opgedoekt, de protesten minstens net zo heftig zijn.
Voor een geschikte locatie worden nog gesprekken gevoerd met eigenaren van diverse grote panden. Een definitief besluit laat waarschijnlijk nog wel even op zich wachten. Ik sluit dan ook zeker niet uit dat ik nog eens plaats zal nemen achter de microfoon in de vergaderzaal van onze gemeente.