Manu Grisar schreef een verslag van de workshop ACT gegeven door Seien de Leeuw.
’s Morgens vroeg vanonder de dons check ik de treinuren … oeps vertragingen alom waar ik heen moet, en dus wordt de reis naar Rotterdam een stressstukje.
Een hoog stressniveau is niet goed voor mij.
En dit is dus goed nieuws voor bange dovemansoren.
In mijn hoofd annuleer ik de lange trip van Lier (België) richting Amsterdam.
Die bange man in mij met zijn angst om naar buiten te moeten, en de confrontatie aan te gaan met de buitenwereld versus doofheid, tinnitus, hersenschade, …
En op de koop toe ben ik sinds gisteravond en grote snotneus.
Snipverkoudener zou ik niet meer kunnen zijn. Het loopt gewoon de spuigaten uit.
Zakdoek na zakdoek verlaat druipnat de snuitarena.
Bon, een cursus voor een publiek van vooral Zenpeacemakers riep mij …
Mijn vrouwtje had een vrije dag en trok mij op dreef.
Als we snel vertrokken kon ik met vroegere treinen die vertraging hadden toch nog een aansluiting vinden.
En wat had ik eigenlijk te verliezen? Daar in mijn angst, in mijn schildpad-reflex.
Als ik nu eens gewoon verder ging en ook deze stress zag als niet weten-bearing witness en actie vanuit niet weten en getuige zijn?
Dus de trein op, en dan een andere trein op en stranden in Rotterdam waar ik een lieve carpool had.
Het ticket dat men ons verkocht was een Thalys. Snel, gereserveerde plaats en een sterk gereserveerd prijskaartje. voor heel wat minder geld zou ik er ook wel geraakt zijn. Deze trein was dus ook wat later dan voorzien … maar bracht mij toch vroeger dan voorzien in Rotterdam!
En van e dt v ruiui ee t ber kugfd dlapod … uit de luidsprekers van het perron kon ik niets opmaken. En als het dan galmt door de stationshal is het helemaal Oostenrijk.
De wereld hoort de horenden toe…
Rotterdam … daar bracht ik een poosje door in de stationshuiskamer in een gezellige sofa en in het gezelschap van een warme chocolademelk.
Rustpunt …. oef … en Petra zorgde voor een belangeloze en liefdevolle afhaaldienst.
Na nog wat rijden en wachten aan een station bleken we op het verkeerde station te zijn maar de immers Coole Petra wist tijdig iedereen op te pikken en richting Vijfhuizen te brengen. Helemaal de kromme Spieringweg door tot onder “De Luifel”
Strakke timing, net voor de openingsthee.
Vermits ik al rijdend gemiddagmaald had was ik er klaar voor.
En Seien had er haar werk van gemaakt!
Een nieuwe wereld van logica en waarden kwam tot leven
ACT, Acceptance and Commitment heeft als kern dat vechten tegen onvermijdelijke zaken niet werkt. Véél energie kost, maar geen oplossing geeft, ten koste van een waardevol leven.
Ga er dieper in; in plaats er vanaf te willen.
Er was nog veel meer nuttige informatie en een schematische weergave die het duidelijk liet zien.
Weken voor de cursus kreeg iedere deelnemer een vragenlijst die we nu als score helder schematisch in een persoonlijke stapeltje weergegeven kregen.
De deelnemers waren prachtige mensen!!! Interessante mensen die als groep een mooie score en vliegermodel gaven.
Weet je niet goed hoe je bovenkamer er uit ziet? Wij hebben die dag er een tekening van gemaakt!!
Prachtige hersenscans gemaakt met het hart!
Een warme Gassho naar mijn medecursisten!.
Zij gaven zich bloot (niet textielgewijs) en durfden zich kwetsbaar tonen.
Seien zorgde kortom voor een stevige verrijking, een prima investering dus.
En dan was het voor mij terug met fijne chauffeur de trein opzoeken om tenslotte na nog wat avonturen na het donker thuis te raken. Ik nam onder andere een trein die aangekondigd bleef als “Niet Opstappen!” (dat was in Belgie!) op een uur dat die trein er officieel niet meer was.
no train, no eye, noo nose, no worries! Only breath.
Door Manu Grisar