Bijeenkomst ‘Open palliatieve groep’ te Gent bij Frank De Waele Sensei, 24 augustus 2014
Ik ben steeds benieuwd naar deze wondere bijeenkomsten waar mensen met erg verscheidene intenties bijeenkomen en mij tot nu toe telkens verwonderen met een boeiende ervaring.
Er kwamen een 15-tal personen uit alle windstreken op een zonnige zondag naar Gent om te delen met elkaar over dit thema, samen met Frank. Om het ijs wat te breken mocht de diverse groep zich kenbaar maken via een rondje. Zo konden we laten horen van waaruit of hoe we met dat palliatief thema aan de slag gaan. De achtergronden waren héél divers, want sommigen werken in dat domein, professioneel of vrijwillig maar een groot deel van de groep spreekt vanuit persoonlijke ervaring: ze zijn zelf ziek of worden met ziekte geconfronteerd in hun nabije omgeving.
Ikzelf ben al een aantal jaar vrijwilliger in de palliatieve thuiszorg hier in Vlaanderen, wat inhoudt dat mensen zolang mogelijk thuis verzorgd worden met de bedoeling thuis te kunnen sterven. Ik ben als stervensbegeleider zeer graag aanwezig om te luisteren en te voelen hoe mensen met die kwetsbare periode omgaan. Voor mij was dit ook een heel belangrijke beslissing in mijn spirituele zoektocht, want palliatieve zorg verinnerlijkt, het laat je naar binnen groeien waardoor je veel dichter bij jezelf komt. Tegelijk ben je vaak heel dicht bij mensen in een authentieke kwetsbare periode van ziekte en afscheid nemen van het leven, waar jij als getuige mag bij aanwezig zijn. Het is een voorrecht daar te mogen zijn en het geeft een dankbaar gevoel die verbondenheid te ervaren.
Frank nodigde ons na het rondje uit om comfortabel te gaan liggen en ons voor te stellen zélf in zo’n terminale stervensfase te zijn aangekomen. Hoe voelde dat, zowel materieel als emotioneel en wat deed dat men ons? Nadien mocht ieder die daar behoefte aan had zijn ervaring delen. Bij mij kwam er tijdens die oefening een beeld boven van een installatie op de poëziezomer te Watou binnen. Het betrof een diepvrieskast waar een verzameling persoonlijke spullen in gelegd waren van een overledene. Je zag als het ware de eindigheid van ons materiële bestaan heel koel voor je ogen uitgespreid liggen. We zijn juist vaak geneigd om ons leventje hier erg belangrijk te vinden…
Als ik me dieper verbind met het sterven zelf, kan ik me eenmaal over mijn angst voor de pijn en het lijden heen, toch verbinden met een diep gevoel van liefde; een warme bedding die rust brengt.
Na de pauze deden we een luistercirkel. We spraken en luisterden vanuit het hart naar elkaar. Het is altijd heel innig en verbindend om ieders diepe ervaring, ontdekking, gevoel te horen en daar eventueel in mee te gaan. Mooi om woorden te zien opwellen als uit een bron, zo juist, zo zuiver vaak. Volgens mij een beetje vergelijkbaar met naast een bed aanwezig zijn: stilte als die van doen is, woorden als die nodig zijn maar vooral diepe aanwezigheid die hoe meer verinnerlijkt, hoe sterker die aanvoelt. Op die manier aanwezig zijn bij zieke mensen doet me zeer goed beseffen dat de dood echt een deel is van leven. Het is voor mij tegelijk een intense oproep om bewuster met het leven om te gaan.
Na de bijeenkomst zie ik iedere keer weer enthousiaste mensen die zich gesteund voelen door de groep. De verbinding, het samen zijn met elkaar in ziekte en welzijn… We gaan in diepe dankbaarheid weer uiteen om die kostbare energie daarna uit te kunnen dragen in ons werk, in onze passie.
Mieke Rodts