Zen Peacemakers lopen voor Syrische vluchtelingen
– door Harriet Marseille –
‘Kunnen jullie nog op je benen staan? Heeft minister Ploumen jullie blaren doorgeprikt? Hoeveel geld hebben jullie opgehaald voor Syrië? Heeft Abrha de hele tocht uitgereden in zijn sportrolstoel? En is Mariet uit haar elektrische rolstoel opgestaan en heeft ze de laatste etappe zelf gelopen?’ Veel vragen kregen we om te beantwoorden. Ja, het was een hele happening, de Nacht van de Vluchteling waar we met een Zen Peacemakersteam van 24 deelnemers aan mee deden. Om de Syrische vluchtelingen te steunen liepen we in de nacht na Hemelvaart 40 km van Rotterdam naar Den Haag. Met Petra Hubbeling en Annie Schalkwijk als steunende krachten op de achtergrond.
Zen Peacemakers? Sommigen in ons team hadden daar nog nooit van gehoord. We liepen met mensen uit diverse zen sangha’s, met de coördinator en vrijwilligers van Stichting ROS (die ongedocumenteerde vluchtelingen opvangt in Rotterdam), met een vijftal van deze vluchtelingen en met wat mensen die zich via via bij ons aansloten. Een heerlijk allegaartje, super gezellig en heel inspirerend.
Corien van Gelder, die in het voorste groepje meeliep, schrijft: ‘Direct nadat ik mij had ingeschreven voor De Nacht haalde ik mijn wandelschoenen uit het stof om eens flink te oefenen. Dat ging voorspoedig. Althans de eerste weken, maar al gauw kwam er de klad in. Ach, dacht ik, als ik 23 km kan lopen, dan lukt 40 km ook wel. Maar naar mate De Nacht dichterbij kwam, werd het toch steeds spannender. Zou het wel lukken zo’n eind, zonder slaap? En ja, het is gelukt!
Ik kijk terug op een prachtige, indrukwekkende nacht. Het verbaasde me dat ik geen slaap kreeg, maar dat kwam vast door de mensen met wie ik De Nacht heb doorgebracht. De gesprekken die ik voerde met Wilfried, Jeroen en Kirsten zullen me nog lang bij blijven. Net als de gedrevenheid van alle andere lopers die zo graag iets goeds en positiefs wilden doen voor hun medemens. Ik hoop maar dat alles wat deze nacht heeft losgemaakt en opgebracht nog lang nagloeit. Net als de opkomende zon die we zagen boven de weilanden.’
Sara Manzi, een Italiaanse vrijwilligster bij ROS, die de tocht in een prachtige ‘PACE-doek’ liep, liet weten: ‘I appreciated the team atmosphere, the time we spent together getting to know each other better and also sharing our own stories. Normally in the ‘work’ environment we do not have such opportunity. We also shared our personal views about the position of undocumented people.’
Sara’s partner, Lionello Lopes, had een fles rode wijn en plastic bekertjes in zijn rugzak meegenomen waarmee hij de sfeer nog verder verbeterde.
Theo Miltenburg, coördinator bij ROS, werd aan het begin van de wandeltocht door de Boeddhistische Omroepstichting geïnterviewd. Hij zou zijn blaren bij de finish wel door minister Ploumen willen laten doorprikken, vertelde hij toen, maar tegen de tijd dat wij met de achterhoede van ons team bij de finish arriveerden, was de minister al weg. Gelukkig had Theo geen blaren opgelopen en was hij onderweg steeds enthousiaster geworden. Hij had tevoren een lied over het lot van een ongedocumenteerde vrouw geschreven, dat we bij het krieken van de dag luidkeels met elkaar zongen op de melodie van de boer uit Zwitserland.
Theo schrijft: ‘Aan het einde van de loop was ik verbaasd om het gemak waarmee Ibrahim de laatste kilometers aflegde, alsof hij een zondags wandelingetje aan het maken was! Ik was ook blij met alle bereidwillige vrijwilligers op de rustpunten die ons zo goed verzorgden.’
Inderdaad: Ibrahim uit Tanzania had volgens mij als het moest zo de terugweg naar Rotterdam nog kunnen lopen! Hij schrijft: ‘I remembered Africa in walking this night. It was like the long walks we had to walk in the area I come from. But this walk I could eat and drink more!’
Marije, vrijwilligster bij ROS, die met € 1025,- sponsorgeld de topbijdrager is van ons team, schrijft over haar ervaringen: ‘Van begin tot het eind was een belevenis. Het begon al met een pasta maaltijd bij Hanneke thuis, en eindigde al strompelend naar huis, gelukkig ook met Hanneke, die 2 straten verder woont! Zo’n loop verbindt: In de nacht, zonder dat we elkaar goed kunnen zien, lopen met 1200 mensen voor 1 doel, noodhulp voor de vluchtelingen. Vooraf had ik geen ander doel gesteld dan enkel de eindstreep te halen. Achteraf had ik misschien niet die pleisters onderweg moeten plakken om dichter in de buurt te komen bij de omstandigheden van de vluchtelingen. Maar dan hadden we ook door de woestijn moeten lopen, en koffie en thee moeten afslaan, net als het Ben&Jerry’s ijsje 7 km voor de finish. In werkelijkheid zullen we het niet weten hoe het voelt of te ervaren om in de schoenen te staan van een vluchteling, maar de pijn van blaren en zere benen en de drang om door te gaan, dat wel. Misschien was dat toch een subdoel, enigszins in te kunnen leven in de situatie van een vluchteling. Volgend jaar weer, misschien met andere schoenen…’
Robina Khan liep de 40 km op ballerina’s. De bekende uitspraak van de Indiase politiek activist Mahatma Ghandi ‘wees zelf de verandering in de wereld die je wilt zien’ inspireert haar om haar doelen te verwezenlijken en iets te betekenen voor een ander. Zij schrijft: ‘Ik heb me dit jaar aan dit voornemen gehouden door geld in te zamelen en deel te nemen aan de Nacht van de Vluchteling. Ik las dat 2 miljoen Syriërs op de vlucht waren. Dit is net zoveel als het inwoneraantal van de gemeenten Rotterdam, Amsterdam en Den Haag samen. De Nacht was voor mij een buitengewoon indrukwekkende ervaring, gepaard gaande met een endorfine roes. Wat een vluchteling waarschijnlijk niet direct zou ervaren was het gevoel van saamhorigheid. Noem me fanatiek; ik heb de nacht van de vluchteling gelopen op ballerina’s. Door ‘s avonds te ‘zwerven’ door de bossen en deels langs de snelweg te lopen op die dunne zolen, kreeg ik meer duidelijkheid over het begrip vluchteling. Ik heb deze schoenen dan ook achteraf bewaard in een schoenendoos. Ik ben verder zeer blij dat ik deze ervaring heb mogen meemaken, nadat ik zelf een aantal jaren geleden mijn knie ernstig gebroken had bij een ongeluk en gedacht heb dat ik nooit meer zou kunnen lopen. De Nacht van de Vluchteling had hierdoor dus een dubbele betekenis voor me. Uiteindelijk ben ik blij dat de wens van Ghandi ‘wees zelf de verandering in de wereld die je wilt zien’ in vervulling gaat.’
Samenvattend hebben we met ons team een heel bijzondere ervaring achter de rug. En, om terug te komen op de vragen van het begin: we hebben op dit moment al meer dan 9000 euro opgehaald voor de Syrische vluchtelingen. Heel veel dank aan ieder die ons gesponsord heeft.
Mariet heeft zichzelf overtroffen door de laatste 7 km te voet te gaan. Haar vastbeslotenheid om weer te leren lopen en haar ziekte achter zich te laten heeft tot dit hoogtepunt geleid.
En onze sportieve Abrha uit Eritrea, die door polio helemaal van zijn rolstoel afhankelijk is, heeft die nacht gereden alsof zijn leven ervan afhing. Zijn handen zaten vol bloedblaren maar zijn gezicht straalde van trots dat hij al om half zeven was gearriveerd, als nummer 15 van de 1200 deelnemers aan deze vijfde Nacht van de Vluchteling. Hij reed in een geleende sportrolstoel,
