Donderdag 29 mei hebben wij een mooie bijeenkomst gehad met als thema “Hoe spiritueel omgaan met ziekte”.
Indira was deelnemer en schreef er een blog over
Aike Liebregts maakte het volgende verslag:
Hemelvaartsdag 2014. In een sfeervolle ruimte op natuurcamping ‘Tussen hemel en aarde’ bij Groenekan vindt een themamiddag plaats rondom het thema “spiritualiteit en ziekte’. Het onderwerp heeft mijn interesse. In mijn werk als holistisch therapeut en rouwbegeleider kom ik het tegen en zeker ook in mijn eigen leven-van-alledag. Inmiddels leef ik nu bijna 2 jaar met de gevolgen en beperkingen van twee netvliesscheuringen en drie operaties binnen 7 maanden: secundair glaucoom en het zoeken naar de balans tussen in contact zijn en liggend rust nemen).
Deze middag betekent voor mij ook een soort van reünie. In november 2012 nam ik met de Zen Peacemakers deel aan de Auschwitzretraite en vandaag zullen daarvan zeven mensen aanwezig zijn. Op één na heb ik daarvan na de retraite niemand meer gezien… Hoe fijn om bekenden te begroeten en mijn roommates van toen weer te ont-moeten!
Ik zoek een plekje bij het raam, een beetje aan de rand. Daar voel ik me het meest op m’n gemak. Geweldig dat de gordijnen worden weggehaald, waarmee buiten binnen komt. Ik voel meteen de verbinding met de natuur.
Ik word geraakt door de persoonlijke verhalen van de sprekers, die leven met een (chronische) ziekte. Terwijl ik luister voel ik daarbij ook mijn eigen verhaal. Wat herken ik in hoe ikzelf ermee omga, wat ervaar ik anders… Ik hoor over worsteling, boosheid, frustratie en verdriet en over de weg naar berusting en acceptatie. Er zijn tranen en er is lichtheid en humor.
In mijn eigen proces was er vrijwel meteen acceptatie, ‘het is zoals het is en dat is goed, want anders zou het anders zijn’. Ondanks de beperkingen heb ik dat werkelijk steeds van binnenuit ervaren. Ik kreeg zo af en toe signalen dat het niet de bedoeling is om emoties voorbij te gaan. Dat weet ik ook, alleen ik voelde die oprecht niet. Door er echt voor te gaan zitten, erop te mediteren en er anderszins de tijd voor te nemen, kon ik dan wel verdrietig zijn, maar ik moest er moeite voor doen. Door de ervaringen die ik vanmiddag hoor besef ik dat werkelijk leven met een ziekte of aandoening alle niveaus dient te beslaan. Vooral het verdriet en de frustratie blijven ervaren belemmert, meteen doorschakelen naar acceptatie slaat het voelen over.
Terwijl ik luister, hoor ik vogels en kikkers, kijk ik naar buiten en zie ik water en groen. De natuur die gewoon ‘is’ en voor mij zowel inspiratiebron als thuiskomen betekent.
‘Zijn met wat is’ is altijd mijn houding geweest. Vandaag hoor ik ‘het leven door je heen laten stromen’. Dat heb ik meteen geadopteerd. De essentie voelt weliswaar hetzelfde, het beeld wat bij me opkomt past beter bij mij. Water, dat altijd een weg vindt… ongeacht de obstakels die het tegenkomt onderweg, altijd water blijft. Wanneer je het leven kunt ervaren in verbinding met jezelf en de omstandigheden, zijn er geen vragen. Dan hoeven er ook geen antwoorden te zijn en kun je ‘zijn met wat is’…
Er komt een quote van Leonard Cohen in me op: ‘If you don’t become the ocean, you’ll be seasick every day’…
Buiten, op weg naar de parkeerplaats, gaat er door me heen dat dit vanmiddag werkelijk zijn ‘Tussen hemel en aarde’ was.
Hanneke Bleijenberg omschreef haar ervaring als volgt:
Op Hemelvaartdag fietste ik samen met mijn vriendin Anne naar deze bijeenkomst. Onderweg vertelde Anne over haar werk in het hospice. Hoe moeilijk het kan zijn om daar de mensen bij te staan. Om er vervolgens achter te komen dat het werk er vooral uit bestaat om er te zijn voor iemand. Hoe zij zichzelf enorm tegenkomt in dit werk en er enorm veel van leert. En we hadden het er over hoe mooi het eigenlijk is dat je denkt iemand te helpen, maar wie helpt eigenlijk wie? Het is tweerichtings verkeer.
Hoe toepasselijk.
We kregen 4 voordrachten: 2 van chronisch zieke mensen en 2 van mensen die stervende mensen bijstaan.
De 2 mensen die een chronische ziekte hebben, vertelden daarover. Hoe zij geleerd hadden hun ziekte te accepteren en hoeveel hen dat gebracht had. Ik luisterde naar 2 heel bijzondere mensen die de wereld en ons mensen heel wat te bieden hebben door hun verworven wijsheid en vrijheid. De een vertelde dat als je hulp aan iemand verleent en die persoon weet dat te ontvangen dat je allebei geeft en ontvangt op hetzelfde moment, dat er geen verschil meer tussen zit.
De ander vertelde dat zijn beperkingen in het dagelijkse leven hem geleerd hadden in het moment te zijn, het te aanvaarden en dan komt er een juiste handeling/oplossing. Hij had geleerd dat het leven je verandert en dat je niet meer terug kunt naar je oude ik. Dat aanvaarden is een fantastische zenbeoefening. Veel van zijn vrienden die ouder worden en daardoor ook met lichamelijke beperkingen worden geconfronteerd, zijn nog niet zo ver dat ze dat kunnen aanvaarden. Uiteindelijk is ouder worden ook een chronische ziekte.
De stervensbegeleidster vertelde hoe ze met de mensen die zij begeleidt een heel bijzondere klik kan hebben. Dat er echt en wezenlijk contact tussen haar en haar cliënt kan zijn en hoe gelukkig dat hen beiden maakt.
De geestelijk verzorger vertelde hoe machteloos hij zich voelt aan het bed van ernstig zieke en stervende mensen en dat het enige wat hij te bieden heeft zijn aanwezigheid en aandacht is.
Na de pauze: Luistercirkel.
Mensen kunnen in de kring gaan zitten, een voorwerp pakken en vanuit hun hart vertellen wat zij willen vertellen.
Werkelijk: iedereen sprak vanuit zijn hart. En al deze verhalen waren het luisteren meer dan waard. Elk verhaal voelde voor mij als een cadeau in mijn hart. Ik voelde en bemerkte hoe waardevol, belangrijk, liefdevol en bijzonder echt iedereen is.
Mensen spraken met tranen in hun ogen. Chronisch ziek zijn is niet gemakkelijk. Daarnaast komen mensen ook nogal eens vooroordelen van hun medemensen tegen. Wat mij ook weer leerde: laat gaan die oordelen. Het enige wat ertoe doet is dat we met aandacht naar elkaar luisteren en dan volgt de liefde vanzelf. Want liefde heb ik echt gevoeld voor iedereen die zijn verhaal vertelde. Wat een moed om zo kwetsbaar je verhaal te vertellen en mij en de mensen die er waren zo’n geschenk te geven.
En dat laat mij ook niet onberoerd. Dat zet iets in gang in mijn hart.
Ik kan dus niet anders zeggen dan dat ik het een Geweldige Middag vond met Geweldige Mensen.
Dank jullie Wel!!!!