Sangha uit Den Haag in actie voor Stichting ROS
(door Harriet Marseille)

Begin december ontving ik een email van Patrick van der Hofstad, waarin hij de Zen Peacemakers opriep mee te helpen aan de kerstlunch van stichting ROS op donderdag 19 december. Het ging om een lunch voor ongeveer 50 mensen, voornamelijk illegale vluchtelingen die deelnamen aan de taalschool en hun begeleiders. Wat een mooi initiatief! Helaas kon ik niet meedoen, dacht ik, omdat ik die week met onze Zen Heart Sangha in een sesshin zat, een zen-retraite in Den Haag. Maar toen ik zag dat Patrick met slechts 3 anderen de lunch zou moeten verzorgen, heb ik onze sangha gevraagd of we niet met de deelnemers van onze sesshin mee zouden kunnen doen. Michel Oltheten, onze leraar, had niet meteen een idee hoe dit in te passen was, maar onze beoefening gaat ook over flexibel zijn dus werd direct besloten om mee te doen aan deze aan deze mooie kerstactie.

Ik dacht terug aan mijn bezoek aan de stichting ROS op 24 november, met de Zen Peacemakers. Ik sprak toen met R. die 7 jaar geleden gevlucht is uit Burundi. Ze is hier illegaal, maar kan en durft ook niet terug. Omdat ze ziek is, mag ze ’s nachts in de nachtopvang slapen in Capelle. Ze krijgt dan een retourtje voor de metro, waarmee ze overdag naar Rotterdam kan. Haar hartverscheurende verhaal over wrede oorlogservaringen, in combinatie met haar uiterst onzekere toekomst in Nederland hadden me in november diep geraakt. Ik verlangde ernaar haar terug te zien, en een sprankje licht in haar duistere bestaan te kunnen zijn.

Mijn oorspronkelijk idee was om met de sangha een rijstkoker vol rijst mee te nemen, met daarbij een curry. Maar we maakten ook gevulde eieren, een dal (linzensaus) en een rajta (yoghurt/ komkommer/ knoflooksaus). Michel had in Parijs als vrijwilliger door de jaren heen verschillende keren gewerkt in de keuken van L’un est l’Autre. Dit is een organisatie opgericht door Michel Dubois Sensei van de Parijse Zen Peacemakers, die maaltijden kookt voor daklozen. Hij had daar wel eens een curry gemaakt voor 400 daklozen, dus voor hem was deze lunch in feite een peulenschil. Om alles voor elkaar te krijgen startten we op woensdag in onze middagpauze al met het voorbereiden en beoefenden we op donderdagochtend ‘meditatie in actie’, al groenten snijdend en kokkerellend.

Michel had ook een oproep binnen de sangha gedaan om praktische cadeaus te komen brengen. Dat leverde een enorme hoeveelheid pakjes op: warme sjaals, mutsen, wanten, oorwarmers, plaids, een slaapzak, allerhande lekkernijen (soms hele kerstpakketten), tandenborstels, huidverzorging, aspirine etc. Ook werden er nog lekkere extra’s voor bij de maaltijd gebracht door leden van de sangha. En toen we bij de supermarkt gingen vragen of ze niet iets aan deze lunch wilden bijdragen, kwam de manager zowaar met 4 kerstkransen aanzetten.

Met twee auto’s vol etenswaren en cadeaus reden sanghaleden Kirsten, Jeroen, Marlies en ik om 11 uur naar Rotterdam, Katendrecht. Daar werden we warm onthaald. R. herkende me al van een afstand en kwam me enthousiast omhelzen. Wat leuk om haar weer te zien, zo stralend! Er hing een gezellige sfeer. Iedereen stond vol verwachting te kijken wat er allemaal werd uitgestald. De andere Zen Peacemakers hadden feestelijke tafelkleden, kaarsjes, groentetaarten, wraps met zalm, sandwiches met kaas, fruit en lekkere drankjes meegenomen.

De cadeaus zetten we op de keukentafel klaar, die waren voor na de lunch. En toen kon het feest beginnen. Sommigen schepten grote borden op, vol rijst en curry. Anderen maakten een prachtig palet van een wrap of stukje groentetaart, een gevuld eitje en allerlei zoetigheden. Wat een boel blije gezichten. En wat een complimenten over het heerlijke eten. De bezoekers konden hier even genieten van een gastvrij Nederland, waar er al zoveel ongastvrijheid te verduren was geweest.

Het uitzoeken van de cadeaus verliep erg leuk. In de verpakkingen werden gaatjes gemaakt zodat ze een beetje konden zien wat erin zou zitten. De meesten vertrokken met 2 cadeautjes, bijvoorbeeld iets warms en iets eetbaars. Hun gezichten spraken boekdelen. Voor hen en voor ons een dag om nooit te vergeten. Ook Theo, Connie en Kim van Stichting ROS, en hun Birmese steun en toeverlaat Towhid, genoten van deze dag. Zij hadden dit meer dan verdiend, na hun toegewijde en soms zware werk, het afgelopen jaar.

Ik sluit graag af met de reactie die ik na afloop kreeg van Marlies: ‘Voor mij blijft het een dag van deemoed, van een stapje terug doen en met enige schaamte moeten erkennen dat dit in Nederland nog nodig is. En met diepe bewondering kijken naar de veerkracht die deze mensen ondanks alles op kunnen brengen.’