met Zen Peacemakers naar een fototentoonstelling door Elja Stoel
Als verwonderaar op het dharmapad neemt Elja Stoel deel aan de sangha van André van der Braak en zwerft ze schrijvend op het internet.
Wanneer ik aankom achter de Dom in Utrecht hoef ik niet lang te wachten tot Annie verschijnt. Annie heeft dit uitje vanuit de Zen Peacemakers georganiseerd. We brengen een bezoek aan de fototentoonstelling ‘Vereeuwigd’, die te zien is in de Domkerk.
Annie heeft een plekje op het oog waar ze wil zitten om de andere twee Peacemakers, Petra en Ellen, op te wachten. Op het plein achter de Domtoren zijn betonnen cirkels. We gaan daar zitten met de rug naar het plein en de benen in het midden van de cirkel. Al snel zitten Petra en Ellen naast ons in de cirkel. Annie haalt uit haar rugzak een kleine klankschaal. Zij geeft een korte inleiding op de expositie die zij al eerder heeft bezocht. De expositie bestaat uit gefotografeerde portretten van mensen die een levensbedreigende ziekte hebben. Zij vertelt hoe het thema ‘Vergankelijkheid en vereeuwigd’ haar doet.
Dan slaat Annie het klankschaaltje aan en gaan we 20 minuten mediteren.
wind
Vier vrouwen in een cirkel op het plein achter de Dom mediteren zo in stilte met elkaar. De wind waait met vlagen even stevig. De gevallen bladeren van een Plataan cirkelen onstuimig ritselend en vrolijk om ons heen. Ik voel hoe de wind mijn haren laat wapperen en voel me ook even iets opgelaten. Ik ben me bewust van de voorbijgangers op het plein. Maar al snel vind ik het fijn om me zo verbonden te voelen in deze cirkel en de elementen op het plein. Het licht neemt toe, de zon lijkt feller te schijnen, het wordt aangenaam warm.
kwetsbaar
Na de meditatie gaan we de Domkerk in. Ieder doorloopt in haar eigen tempo de expositie.
Ik bekijk de levensgrote foto’s aandachtig. Bij iedere foto hangt een klein bordje met een korte tekst: een levensmotto van de geportretteerde en een diagnose van de ziekte, kort en bondig.
De portretten zijn gemaakt door verschillende fotografen en heel verschillend qua stijl. Wat ze gemeenschappelijk hebben, is dat ze allemaal indringend zijn. Indringend, door kwetsbaarheid en schoonheid en misschien wel de schok van de combinatie van woord en beeld: de vastgestelde diagnose gekoppeld aan een levensmotto.
Ik zie jonge en oude mensen. Ik kijk ze in de ogen, ik zie haartjes op hun huid, een litteken op een kaal hoofd. Soms heb ik de behoefte om aan te raken. Ik zie worsteling en lijden maar ook liefde en bevrijding.
verscholen binnenin
Na het zien van de meeste portretten voel ik mij ook wat overweldigd door emoties, ook door verdriet. Ik ‘zie’ als het ware deze mensen door de straten lopen. Bij de meesten is aan de buitenkant niet zo maar zichtbaar welk verhaal zich aan de binnenkant afspeelt. Ik realiseer me dat dit eigenlijk voor ons allemaal geldt. Onze kwetsbaarheid, dat wat we verloren hebben en dat wat we vinden in verlies: het blijft verscholen binnenin.
De kunstenaars en de mensen op de foto’s delen iets bijzonders met de toeschouwers, dat wat ons allen raakt en verbindt: leven, breekbaarheid, vergankelijkheid en de dood.De Domkerk is mooi. Ik vind het fijn dat deze expositie in deze mooie kerk hangt, dat deze mensen gezien worden met hun verhaal op een plek die om eerbied vraagt.
Buiten komen we weer bij elkaar voor de councilcirkel. We delen met elkaar wat we ervaren en gezien hebben. Daarna sluiten we af op het terras met een kop koffie en een glas wijn. We praten wat, wisselen wat uit over het reciteren en zingen van sutra’s waar we zo van houden.
Het was fijn om zo samen op pad te zijn: een uitje in verbondenheid.
Voor meer informatie over de expositie: vereeuwigd.nu