Straatretraite Keulen, door Erica Sluyters

Straatretraite Keulen: links Erica Sluijters

Erica Sluyters vertelt: “Soms besluit je iets in je leven te doen zonder dat je precies aan kunt geven waarom je dat wilt. Iets dat anders is dan al het andere dat je ooit deed, iets waar je naar verlangt, diep van binnen en dat nog niet in woorden of beelden te vatten is. Het is het aanschouwen van mezelf en de ander in een situatie die in niets lijkt op al wat ik in mijn leven tot nu toe deed. Het is de ervaring waarin ik mezelf wil bevinden. Ontdaan van wat bekend is of reflexmatig aanwezig, bijna naakt van de buitenkant. Loskomen van oordelen, verwachtingen, vastgehouden patronen. Zoiets is het.”

Straatretraite: vier dagen en nachten in Keulen met zes vrouwen. Wie wil dat nu niet?
Buikpijn, onrust, huilbuien, heen en weer schieten van emoties. Is dit nu wat ik met heel mijn hart wil? Ja en er is geen antwoord op het waarom! Ook dat nog! Ik heb geen beelden. Alleen een vaag vermoeden van heel hard te moeten werken om te overleven in de straten in Keulen. 

normaal
Elk moment het onbekende tegemoet treden, vragen wat ik nodig heb en ontvangen wat me geboden wordt: dat is waar het om gaat in de straatretraite. Is dat ook niet waar het om gaat in mijn leven?

Mijn pas vertraagt mijn tempo drastisch. De groep draagt me, ik hoef het straatleven niet in mijn eentje aan te gaan.  Humor draagt me ook! De dag en nacht ontvouwen zich, uur na uur. De ontmoetingen zijn waardevol. Het genieten vind ik bij dat stoepje, ‘t bankje, ‘t kijken en zien, ‘t gesprek in het gras, op de straathoek, bij de soep. Ik ontspan. Ik vind altijd een WC die schoon is, zonder ervoor te hoeven betalen. Het karton ligt goed, mijn slaapzak is warm. De kots en urinelucht komen met vlagen voorbij, maar als ik me omdraai merk ik daar al minder van. Zonder gene haal ik lege flesjes uit de vuilnisbakken. vragen om geld geeft me een ongemakkelijk gevoel, maar als het gaat om oud brood, een ijsje of glas wijn is dat simpel. Het straatleven wordt normaal.

pijn
“When you trust people, you’re a loser.” Hij bracht me uit m’n straatevenwicht. Hij verstoorde m’n rust. Ik dacht het vertrouwen in mensen in veelvoud gevonden te hebben, in de straten van Keulen! Maar ik ben niet echt dakloos, ik leef niet op straat, ik ben geen afgewezen asielzoeker met m’n vrouw en kinderen ergens ver weg, christen, politiek geëngageerd in een ’verkeerd’ land. Deze ontmoeting blies me omver. Hij sloeg me om de oren, haalde me onderuit en gaf me de kans terug te komen op eigen benen. 

Mensen zijn warm, vrolijk, hartelijk, belangeloos vrijgevig, belangstellend, afwijzend, terugdeinzend voor wat niet past, ongemakkelijk in de confrontatie met een vraag, een uitgestoken hand, gesloten, afgewezen, afwijzend, arm en eenzaam. Dat alles is ook in mij. In al zijn volte, volledig. Ook ik twijfel wanneer ik het onbekende tegemoet ga en ontvang wat me geboden wordt: “When you trust people you are a loser.” Ik heb stilte nodig om mens te kunnen zijn. Volledig, compleet met verwarring, afwijzing en de pijn. Van hem, van mij.

Ze hebben me goed gedaan die straten van Keulen, dat onbekende tegemoet treden, het vragen en ontvangen, de zwervers, die vijf meiden. Het leven op straat! Ontdaan van de opsmuk en vorm van alle dag.