Verhaaltje in twee delen.

Deel 2
– door Annie Schalkwijk –

Ik werd getroffen door de oproep van Leonie op Facebook. Een laagdrempelige actie om in contact te komen met medeburgers. Hoewel ik tegenwoordig theedrink heeft thee voor mij een heel andere achtergrond. Het doet me denken aan de voor mij benauwende jaren ’50 van de vorige eeuw. Thuis uit school, thee met een Maria biscuitje. Thuis zitten wachten met thee zou beslist mijn leven niet worden. Zo zie je maar hoe culturen en tijdsbeelden zeer divers kunnen zijn. Tegelijkertijd sprak het me wel aan in de voorgestelde actie van Leonie. Voor mij was de vraag, met name op de verkiezingsdag van 15 maart, “hoe kan ik respectvol samenleven met andersdenkenden, andersvoelenden, zowel qua huidskleur, religie, politieke overtuiging… ?”
Ik vond het een boeiende uitdaging!
Ik vroeg Khaled, mijn Syrische vluchtelingenvriend, mij te vergezellen. Het was mooi weer die dag en we vertrokken net na de middag. Met tuinstoelen, thee en chocolade paaseieren op naar het stemlokaal bij mij in de buurt. We installeerden ons onder een mooie boom.
Aanvankelijk gebeurde er niet zo veel. Mensen leken druk en liepen vooral langs. Ik legde uit aan Khaled dat een reden zou kunnen zijn dat Hilversum vooral een suf dorp is. Hilversum noemt zich wel stad, heeft overigens geen stadsrechten. Er zijn geen Hogescholen, er is geen Universiteit en dat is merkbaar. Het bruist niet, een beetje suffig dorp! Ik verwachtte dat Leonie geanimeerde gesprekken zou hebben. Maar helaas, ook in Leiden niet, het zal onze cultuur wel zijn.

Toen het eerste schaap over de dam was werd het gezellig. We hadden een aantal heel leuke gesprekjes, vooral de dagelijkse belangrijke activiteiten als werk, hobby, studie, kinderen. Het had de sfeer van verhalen vertellen. We genoten ervan.
Er was echter één bezoeker waar ik het nogal te kwaad mee had. In de ogen van deze meneer deugde de hele wereld niet. De regering heeft alles verkwanseld, het is te vol, te veel vluchtelingen. Moslims deugen niet en zijn dom, verwoesten onze cultuur… ga zo maar door. Ik keek eens naar Khaled en vroeg hem: “Mag ik?” Ik mocht. Khaled begreep niet alles maar kreeg de grote lijn er zeker van mee. Hij is druk met zijn integratieprogramma. Ik vertelde de meneer dat Khaled Moslim is. Net zo makkelijk reageerde hij met: “Goeie Moslims zijn goed.” Vervolgens ging de opsomming van alles wat niet deugt weer verder.

Ik registreerde een groot ongemak bij mezelf, ik probeerde een andere kant te laten zien. Pas later realiseerde ik me dat dat nergens aan bijdraagt. Ik was niet in staat om te zoeken naar iets gemeenschappelijks, naar iets wat ons bindt. Pfffffff, heftige ontdekking.
Deze ervaring neem ik mee! Ik heb het een boeiende middag gevonden.