– door Harriet Marseille –
Ik was toevallig in de buurt en moest zoals wel vaker terugdenken aan mijn tijd met haar. Zou haar moeder thuis zijn? Ik belde. Niet dat we een woord met elkaar konden wisselen, maar als ze opnam, zou moeder thuis zijn en kon ik haar even een bloemetje komen brengen. Geen gehoor.
Ruim zeven maanden is het alweer geleden dat ik moeder voor het laatst in mijn armen sloot, vlak voor ze naar Iraaks Koerdistan zou vertrekken om haar dochter te begraven. Nu de Iraakse Koerden ook betrokken zijn geraakt bij de strijd tegen IS(is), denk ik regelmatig aan haar familieleden die in Koerdistan wonen. En dan gaan de gedachten weer terug naar de tijd die ik met deze dochter doorbracht aan haar ziekbed, in de flat van haar 81 jarige moeder. Ze was net zo oud als ik. En haar kinderen waren ongeveer net zo oud als de onze. Maar terwijl ik me in de kracht van mijn leven voel, was zij terminaal.
Lees verder