zijn we Syrië en de vluchtelingen moe?
door Annie Schalkwijk
Annie Schalkwijk is bestuurslid van Zen Peacemakers Lage Landen. Eerder schreef ze in deze nieuwsbrief over haar betrokkenheid bij vluchtelingen. Bij de Nacht van de Vluchteling was ze als fondsenwerver betrokken en daarnaast als steun en toeverlaat voor de wandelaars.
In Syrië was er een droom, de droom van een land met vrijheid van meningsuiting. Het begon met een vreedzame revolutie, die we ook kennen als de Arabische Lente. De droom echter werd wreed de kop ingedrukt. We kennen de beelden maar al te goed. De grote stroom vluchtelingen kwam op gang en de rijke Westerse samenleving was er niet blij mee.
De Turkijedeal werd gecreëerd, de media-aandacht nam af. Er kwamen minder vluchtelingen naar ons land. Maar er is nog steeds een geruïneerd land waar gestreden wordt voor vrijheid. De media-aandacht laaide recent weer op door de opstand in Ghouta, vlak bij de hoofdstad Damascus. Ook deze opstand werd gewelddadig onderdrukt. Zelfs het opgelegde en aanvaarde ‘staakt het vuren’ om vrije doorgang te bewerkstelligen voor hulpgoederen, levensmiddelen en slachtoffers, werd genegeerd. Wederom vele doden en vernielingen.
Light for Syria
Pax, de internationale vredesorganisatie greep het gebeuren rondom Ghouta aan om twee manifestaties te organiseren: Light for Syria en Syria I’m with you
Op 15 maart jl. was het 7 jaar geleden dat de revolutie begon en vrede lijkt ver weg. Het was tijd voor een moment van gedenken, van samenkomen en niet wegkijken. In verschillende steden werden op de pleinen kaarsen gebrand, PAX, Light for Syria. In de regen werd gepoogd ze brandend te houden, als teken van hoop.
Ik was met één van mijn Syrische vrienden, in Utrecht bij Syria I’m with you. Er was een indrukwekkend interview met de jonge media activist Zaid uit Aleppo, afgewisseld met foto’s, videobeelden en muziek. Gedurende vele jaren zorgde hij voor lessen in vrede en werkte hij samen met PAX in Syrië. Zaïd woont nog maar 3 maanden in Nederland. Hij nam ons mee in de verhalen van verzet en hoop met als grote vraag: “Hoe kunnen we er samen voor zorgen dat de dromen van vrijheid en waardigheid levend blijven?”
Ik was onder de indruk toen hij vertelde én bang te zijn én te weten dat vrijheid een innerlijke kwaliteit is. Hij riep ons op hoop te blijven houden, elkaar te ondersteunen en vast te houden, de verhalen te blijven vertellen. Hij ziet het als een eerbetoon en een ‘verplichting’ aan alle gestorvenen.
Ook mijn Syrische vriend was duidelijk ontroerd. Hij en Zaïd hebben elkaar na afloop gesproken. Er vonden nog meer mooie uitwisselingen plaats met de deelnemers en tussen de deelnemers onderling. Het was een inspirerende, hoopgevende bijeenkomst.
Verlangen
In mijn contact met de vluchtelingen, statushouders, vallen me verschillende dingen op. De meeste ken ik meer dan 2 jaar en ze laten me steeds meer zien. Ze verlangen er enorm naar om hun familie en vrienden te zien. Het liefst zouden ze even naar hun land gaan. Maar behalve dat dat te onveilig is, mogen ze alleen binnen Europa reizen. Ze zijn bang, met name om openlijk kritiek te hebben op de regering van hun land. Er is angst dat het gebruikt kan worden tegen hun dierbaren, de vijand kan overal zijn. Daarom vermeld ik de naam van mijn vriend niet, onze Zen Peacemakers nieuwsbrieven zijn immers openbaar. In veilige en besloten omgeving kan kritiek geuit worden. Ook de meeting bij PAX was beveiligd en besloten. We werden van te voren gevraagd om persoonsgegevens op te geven. Ik voel me dan ook des te meer verantwoordelijk om hier zorgvuldig om te gaan.
Om met deze pijn overeind te blijven en te werken aan een toekomst in dit land, dat in hun ogen dichtgetimmerd is met regelgeving en afspraken: het is geen sinecure. Petje af en ik blijf er bij staan.