door Leonie van der Plas

Het begon een paar jaar geleden, toen ik aan mijn vader voorstelde om met Kerst iets alledaags te eten – omdat we iedere dag wel lekker eten. Dat vond hij een goed idee. Dat mijn zus vervolgens met een dode haas aan kwam die ze had gekregen… zorgde dat er toch nog hazenpeper op tafel kwam met Kerst.
Ik kan me een gesprek herinneren met een collega. Hoe we ons niet thuis voelden bij de Kerstviering zoals we die nu kenden. En we stelden elkaar de vraag hoe we het dan wel zouden willen. Het gesprek hebben we nooit voortgezet, maar die vraag heeft er wel voor gezorgd dat er langzaamaan iets begon te veranderen aan mijn beleving van de donkere tijd van het jaar.
Tijd doorbrengen met anderen: ja. En ook: tijd nemen om naar binnen te keren. Terug te keren naar de belangrijke vraag of het leven zoals ik het nu vorm geef nog past bij hoe ik voel dat het zou moeten zijn. Heidense of christelijke rituelen, ja – maar wel met de vraag erbij welke werkelijk betekenis hebben voor mij persoonlijk. En niet: een agenda volgeplempt met afspraken en verplichtingen. Niet: iets te veel alcohol drinken en overvloedig eten tegen mijn eigen vermoeidheid in tot diep in de nacht.
Natuurlijk kan ik niet helemaal ontsnappen aan het rijke aanbod. Ook dit jaar te veel chocola gegeten. Vlees gegeten (ook al snel te veel). Pinda’s.

Sinds het stellen van de vraag naar hoe ik de donkere dagen van het jaar zou willen doorbrengen, wordt voor mij steeds duidelijker dat ik verlang naar stilte. En tegelijk naar samenzijn met anderen, naar delen. Mijn partner T. ervaart het gelukkig ook zo. En daarom bogen we ons dit jaar eens over het aanbod aan retraites – en realiseerden we ons dat we het geld dat dat zou gaan kosten hard nodig hadden voor andere dingen.

wel gewoon hoi
Van de zomer, tijdens de hittegolf, zouden we een weekendje gaan kamperen. Maar de camping was vol (gelukkig hadden we van tevoren gebeld) en door de hitte hadden we geen puf om een ander wandeltripje te bedenken. “Laten we anders een sesshin doen. Thuis.” stelde T. voor. Ze had niet gedacht dat ik enthousiast zou toehappen. En voor we het wisten hadden we een heel schema voor het weekend gemaakt. Inclusief corvee. En zo deden we voor het eerst met zijn tweeën thuis een stilte-tweedaagse. Het beviel. We waren niet zo heel streng trouwens.

En dit schoot ons weer te binnen toen we ons realiseerden dat we met zijn tweeën meedoen aan een retraite een beetje duur vonden. Zo werd het idee voor de Midwintermeditatie geboren. We stuurden mails rond in onze kennissenkring – want het leek ons leuk als er mensen mee zouden komen doen. En zo geschiedde.
Tussen Kerst en oud & nieuw hebben wij thuis drie dagen in stilte gezeten. Samen met anderen.

Ik vond het een prachtige, rijke ervaring.
Hoe vertrouwde plaatsen in de buurt een ander gezicht kregen door de wandelmeditaties die we er deden (ik zei wel gewoon “hoi” tegen de buren).
Hoe magisch het voelde om met bekenden thuis aan tafel in stilte voedsel te delen.
Hoe iedereen zich in de pauzes nestelde op verschillende plekken in de huiskamer.
Al het vuurwerk dat in de loop der dagen om ons heen werd afgeschoten terwijl wij zo in stilte bleven.
En dat ik nog nooit zo veel rust en vrede heb gevoeld in mijn eigen huis.