door Harriet Marseille

Harriet Marseille is coach / trainer in persoonlijk leiderschap en heeft haar eigen bedrijf Ouderbetrokkenheid-PLUS (www.ouderbetrokkenheidplus.nl). Ze werkt met name in het onderwijs en voor nieuwkomers. Ze is Zen Peacemaker en organiseert een Compassiecirkel (huiskamerbijeenkomst) in Leidschendam. Harriet blogt over wat haar raakt in het leven. Zie https://harrietmarseille.wordpress.com/

Dagelijks komt er lief en leed langs. En hoe meer ik betrokken ben bij de kwetsbaren in de samenleving, hoe heftiger het leed is dat zich aandient. Ik neem het waar, laat het binnenkomen en voel dan automatisch het verlangen om iets te doen. Hoe kan ik de ander helpen? Vaak is tijd en aandacht het meest waardevolle dat ik kan geven. Maar soms is een financiële bijdrage behulpzaam om het leven van de ander net iets dragelijker te maken. Lees verder →

terugblik op een weekend Zen en Geweldloze Communicatie

door Marijte Bolt

Marijte Bolt werkt als professional met vrijwilligers in de ouderenzorg, voor een maatjesproject én bij buurtbemiddeling. Daarnaast geeft zij onder meer yogalessen. Haar missie is verbinding in jezelf, met elkaar en in de samenleving. Ze is getrouwd en heeft 2 prachtige pubers.

Nieuwsgierig naar de combinatie van zen en geweldloze communicatie stap ik dit weekend het Theosofisch Centrum in Arnhem binnen. Samen met mijn partner, want ja, ook in de liefde is communicatie soms een ‘dingetje’. Lees verder →

door Jan van Maanen

Jan van Maanen studeerde weg- en waterbouw, ging in 1971 als SNV-vrijwilliger naar Nigeria en opende in 1978 het SNV kantoor in Guinee-Bissau. In 1983 werd hij zakenman, bracht zaken op de markt voor ontwikkelingsprojecten zoals auto’s, generatoren, kopieermachines. Ook deed hij in onroerend goed. In 1987 werd hij benoemd tot Brits Honorair Consul en in 2001 kreeg hij het Nederlandse Consulaat erbij. Inmiddels is Jan van Maanen gepensioneerd en doet alleen nog in onroerend goed.

Tijdens de regionale Honorair Consuls conferentie van november van 2017 in Dakar, werd ik uitgenodigd voor een receptie van emigratiespecialisten. Ambtenaren uit Den Haag, diplomaten, regiovertegenwoordigers van de politie in Afrika, de Marechaussee, iedereen zou er zijn. Ik hoopte om wat op te steken. Maar de hamvraag werd juist aan mij gesteld: “Wat is de oplossing van het emigratieprobleem? Na 40 jaar Afrika moest ik dat toch wel weten?” Ter plekke had ik geen concreet en duidelijk antwoord. Nu kom ik na enig nadenken tot iets van een niet-antwoord. Lees verder →

de gedrevenheid van Gandhi, King en Mandela

door Henk Simons

Henk Simons ging met een aantal collega zenleerlingen van Ria Soers naar Amsterdam, en paar Zenpeacemakers sloten zich aan. Samen bezochten zij de expositie in de Nieuwe Kerk in Amsterdam.

Langzaam lichten mijn beelden op van de expositie We have a dream in de Nieuwe Kerk te Amsterdam. Een tentoonstelling die onder één dak de gedrevenheid van Gandhi, King en Mande

la onder de aandacht brengt, hun levens getekend door tegenstand, onderdrukking en strijd. Impliciet is de vraag wat hun inzet en charisma, hun moed en ruimhartigheid en niet te vergeten de gewelddadige dood van twee van hen nog betekenen voor de huidige, geglobaliseerde mensheid. De club van morele wereldleiders kampt steeds zichtbaarder met een chronisch tekort aan leden. Lees verder →

de impact van de komst van de Greyston Bakery naar Amsterdam

Jos Verhoeven geïnterviewd door Diana Vernooij

Jos Verhoeven geeft vanaf het begin  in 1998 leiding aan de Start Foundation. Jos neemt het op voor mensen die wél willen, maar niet kunnen werken. Zo betaalt het door hem opgerichte Stoutfonds de boetes die werkgevers krijgen als ze jongeren zonder verblijfsvergunning aan een stageplek helpen.

“We willen een systeembreuk, een radicale trendbreuk in gang zetten. In Nederland kunnen de uitkeringsinstanties bepalen wat jij moet doen omdat zij jouw inkomen garanderen. Mensen zijn afhankelijk geworden van de instanties. Dat willen we losmaken. We willen dat mensen zichzelf meer verantwoordelijk gaan voelen voor hun situatie en ook de mogelijkheid krijgen om die aan te pakken.” Lees verder →

door Leonie van der Plas

Ik heb wel eens de gelukkigste man van de wereld ontmoet. Dit was niet in Zwitserland of Frankrijk, of in de Himalaya, maar in Tanzania, Oost-Afrika. De man heette geen Matthieu Ricard. Het was ruim voordat Ricard aan hersenonderzoek werd onderworpen, waaruit de claim van de wetenschappers volgde dat dit de gelukkigste man ter wereld moest zijn. Ik weet niet meer hoe hij wel heette. Ik weet niet of hij wel eens gemediteerd had. Ook weet ik niet of er wetenschappers waren die naar hem toe zijn gereisd met hun apparatuur om te kijken hoe het gesteld was met het gelukscentrum in de hersenen van deze man. Ik zou het trouwens meteen doen, als ik onderzoeksbudget had. De man was de gelukkigste man van de wereld omdat hij zichzelf zo noemde. Ik zou niet weten wat ik er tegenin had kunnen brengen – als ik dat al had gewild. Lees verder →