Op blote voeten
– door Manu Grisar –

Het is even met een flits en maanden vertraging in het nieuws geweest.
Standing Rock, North Dakota.
Ook al is aardolie bijna passé en zijn er hopen gezondere alternatieven.
De “One Percenters” hebben aan hun biljoenen niet genoeg en er zal en moet een nieuwe pijplijn voor ruwe aardolie aangelegd worden.
Dwars door een Indianenreservaat, meer specifiek, door hun begrafenisgronden.
“Water kan je drinken, olie niet!!” De oorspronkelijke bewoners van dat continent leefden steeds dicht bij de natuur en vreesden een olielek in hun watervoorziening en die van miljoenen andere Amerikanen.
Ook het ongevraagd beginnen graven en aanleggen en verder werken alsof hun neus bloedt, het mensonterende vergassen, neerschieten, met vrieswater wegspuiten; stokken slaan, … verschrikkelijke acties tegen de Native Americans die vreedzaam betogen.

Waarom ben ik daar zo van in mijn diepste geraakt?
Joseph White Eye leerde ik vorig jaar kennen op de Auschwitz-Birkenau Bearing Witness retraite samen met nog enkele vrouwelijke indianen.
Hun eenvoudige manier van ceremonie, omgaan met elkaar en de natuur raakte me diep.
Zonder moeilijke filosofieën en woordenreeksen deden zij mij letterlijk zien dat ik de hele tijd in de natuur ben, dat de hemel zo wijd is, ook al wil het beton graag tonen dat zij in de meerderheid is en de uitgevoerde concepten de “wereld” of “de beschaving”.
Een kring mensen, zuiverend, draaiend naar 4 richtingen, en de harten dicht bij elkaar brengend door een knuffel.
We hielden wat contact via de sociale media.
Zo wist ik al snel wat er precies gebeurde en nog gebeurt aan die kant van de wereldbol.
Ligt het aan mijn immer blote voeten? De Tibetaanse voorspellingen van Padmasambhava dat onze werelden elkaar zouden ontmoeten?
Wat er ook van zij, ik werd stevig gegrepen en aangedaan van wat er plaatsvindt.
Ik wou er heen vliegen en ter plaatse steunen, maar dat was om verschillende redenen bijna onmogelijk. Ik kreeg interne mails; kon dollars storten, ruchtbaarheid geven aan, ze opnemen in mijn gebeden…wat ik ook met heel mijn hart deed.

Dus stond ik vorige zondag snipverkouden te manifesteren in Brussel voor de Amerikaanse Ambassade met een tweehonderdtal “warme” mensen. Er was direct een familie-gevoel, bijna een sangha-gevoel. Veel gezinnen met kinderen én oma erbij. Alle generaties kwamen aan het woord.
Daar werd nog eens verhaald hoe er in Standing Rock eerst werd lesgegeven in geweldloos communiceren, geweldloos manifesteren.
Mensen stonden biddend met open armen voor de zwaarbewapende milities. Als de eerste rij er stevig van langs had gekregen schoof die naar de achterhoede om een nieuwe rij biddende en zingende mensen vreedzaam te laten voorgaan.
Dokters, eerste hulpposten, ziekenhuizen waren soms hard nodig.
’s Avonds zaten de mensen in luisterkringen, luisterend vanuit hun hart naar elkaar. En dan terug herbronnend voor morgen, geweldloos blijven.
En zo elke dag opnieuw in dit hemeltergend scenario, maandenlang, over verschillende seizoenen. Doodgezwegen in de media zoals zovele zaken die verschrikkelijk zijn en het daglicht niet mogen zien.
Het is nu uitgegroeid tot een wereldbeweging, overal op deze globe zijn manifestaties gehouden, banken aangeschreven, presidenten, ambassades. Mensen zijn naar daar gegaan, zaken verzameld, tattoos laten zetten… dit alles met de boodschap “alle volkeren verenigd”, mensen weten nu dat het over ONS water gaat, overal ter wereld, de volgende bedreiging. Over respecteren van afspraken. Al of niet raken aan de natuur. Samen leven, beluisteren, vanuit het hart. Iedereen mag er zijn en krijgt de ruimte. Ceremonies rond vergeving vragen en vergeven. Terug naar basisvaardigheden. Terug naar de aarde die wij zo hard nodig hebben terwijl ze al hoge koorts heeft. In al die activiteiten zie ik Zen Peacemakers. Native Americans als bron van onze luisterkringen, wat ik als enorme rijkdom ervaar. En ik zie hoe die wereld zo klein is, hoe mensen samen sterk staan, dingen een beetje in een andere richting zien evolueren.
Ook al boren ze gewoon verder en willen de oliefirma’s de boetes betalen, wat ze wat achteloos laten weten. Het duurt wat om een grote tanker te draaien, maar de eerst millimeters zijn nu samen gezet. Water is leven! Mni Wiconi!
En dat ontroert mij zo.