Noodopvang vluchtelingen Crailo, vervolg
– door Annie Schalkwijk –
Van de honderd bewoners die vanaf oktober 2015 op Crailo verblijven zijn er vijfenzeventig naar drie verschillende POL ‘s (proces opvang locatie) gebracht. Hier begint de start van de procedure. De eerste groep, zie ook vorige verslag, vertrok op dinsdag 15 maart. En er gebeurde niks! Ons kwam ter ore dat er nog gewacht zou moeten worden tot 30 mei. Dit is niet een beetje schokkend maar zeer! Dat één van de bewoners woedend werd kan ik me levendig indenken. Er valt in die POL ’s niks te doen, er zijn geen scholen. Waarom zo overhaast vertrokken uit Crailo?
Voor de kerngroep vrijwilligers weer aanleiding om het opvangverbond te informeren, woordvoerder de burgemeester van Laren. Ik kan niet anders zeggen dan dat de lokale politiek haar uiterste best doet om invloed aan te wenden waar mogelijk.
Zelf bezocht ik, samen met een kernmaatje, de groep die één week later naar de POL in Doetinchem vertrok.
Eigenlijk wil je niet weten hoe het er aan toe gaat, ik vertel het toch. Wij mochten de kamers van de bewoners niet in. Gelukkig worden wij, en ook zij, steeds meer burgerlijk ongehoorzaam. Kleine kamers die niet afgesloten kunnen worden. Eten op de kamer mag niet. En elke dag kijken of je als nummer aan de beurt bent voor een afspraak met een advocaat.
Er verblijven daar o.a. twee gezinnen, zij zitten in een ander gebouw. De maaltijden moeten ze gebruiken in de kantine van het hoofdgebouw, lopen dus. In de wandeling naar het familiehuis vertelde Heba mij dat ze een paraplu heeft gevraagd. Dit deed ze een aantal dagen na aankomst toen het veel regende. Ze kreeg er geen. Dit had ze onmiddellijk moeten vragen, nu is het te laat!!!
Het gebouw ligt veilig ommuurd. Bij mij komen Auschwitz beelden langs.
Er komen nieuwe mensen op Crailo, allemaal noodopvang. Sommigen zijn nog maar net in Nederland, anderen al een half jaar. Blijkbaar wordt er ook van noodopvang naar noodopvang gesleept en zullen ze vermoedelijk maar kort bij ons zijn. Hechting en commitment van zowel vluchtelingen als vrijwilligers wordt zwaar op de proef gesteld.
Daar komt bij dat met ingang van 1 mei de leiding niet langer bij het Leger des Heils ligt maar bij COA. Ook hier zullen we de kale bed – bad – brood situatie gaan ervaren. Dit vraagt van mij weer bewust stilstaan bij de drie Peacemaker tenets,
- niet-weten (not-knowing): het loslaten van vaste ideeën over jezelf en het universum
- erkennen wat is (bearing witness) ten aanzien van de vreugde en het lijden van de wereld
- actie voortkomend uit niet-weten en erkennen wat is (action) voor jezelf en voor anderen
Het gebouw waar 100 bewoners wonen wordt schoongeveegd en klaargestoomd voor 150 bewoners. Een soortgelijk gebouw is in orde gebracht, kale, hygiënische stapelbedden, vloerkleden mogen niet, geen tv op de kamer. De huidige bewoners gaan er 18 mei naar toe.
Als klap op de vuurpijl wil COA niet dat wij, vrijwilligers, komen helpen met de verhuizing. Er wordt extra personeel ingehuurd, men wil geen discussie met ons over wat er wel en niet mee mag worden verhuisd! Wij zien het juist als een contact- en verdiepingsmoment met de bewoners.
Wij, de vrijwilligers, hebben de intentie, een goede verstandhouding op te bouwen met de medewerkers van COA. Ze zijn vriendelijk en doen hun werk binnen de strakke regelgeving van de wet. Tegelijkertijd laten we onze proteststem horen, zoals ook landelijk gebeurt, we zijn het oneens met deze inhumane manier van met mensen omgaan.
Intussen proberen we op alle fronten zo goed mogelijk door te gaan. De politieke lijn wordt vast gehouden.
Samen met de regionale politiek werken we aan een plusvariant op bed – bad – brood. De burgemeester van Laren zei op een bijeenkomst: “het wordt een groot avontuur om dit voor 600 bewoners te realiseren, dit zal met vallen en opstaan gepaard gaan”. Het aantal van 600 zal er vóór het einde van het jaar zijn.
Momenteel kan ik er wel weer iets beter mee uit de voeten dan een aantal maanden geleden.