Herdenkingsbijeenkomst kindertransport Kamp Vught, door Anna Zenkai Berghoef
Leentje Bak, 16 jaar
Benno Coezijn, 3 jaar
Clara Frankenhuis, 6 jaar
Leopold Loeb, 12 jaar
Bearing Witness, getuige zijn. Hoe doe je dat bij het onvoorstelbare?
Louis Aardewerk, 11 jaar.
Hoe geef je woorden aan het onbegrijpelijke?
Klara Bacharach, 6 jaar.
Hoe kan ik met een open hart luisteren als de oordelen door mijn hoofd buitelen?
Machiel Prins, 6 dagen
Op 11 juni zijn we met 17 mensen bijeen bij het kindermonument in Kamp Vught. Het was op 6 en 7 juni precies 80 jaar geleden dat 1276 kinderen van kamp Vught via Westerbork naar Sobibor werden getransporteerd en daar vrijwel direct bij aankomst werden vergast. Veel kinderen werden begeleid door hun moeders, omdat ze nog zo klein waren. De moeders stond hetzelfde lot als hun kinderen te wachten.
Marijke Godschalk, 1 jaar.
We luisteren naar het verhaal van Koos Valk, die kamp Vught overleefd heeft en zijn herinneringen heeft opgetekend. We luisteren naar het verhaal over Machiel Prins; het enige kind dat, 3 maanden te vroeg, geboren werd in kamp Vught en met 6 dagen oud gedeporteerd werd samen met zijn moeder. In Westerbork mochten ze blijven om Machiel aan te laten sterken. Vervolgens werd hij, 3 maanden oud, naar Auschwitz gedeporteerd en daar vergast.
Marcus Pais, 7 jaar
Uit vier windrichtingen klinken de namen van de kinderen die gedeporteerd en vermoord zijn. Alle deelnemers lezen een aantal pagina’s met namen voor. Bij elke naam is de aandacht van de lezer en de toehoorders bij dat ene kind, en daarmee bij alle kinderen.
Stilstaan bij het lijden, het destructieve, de pijn.
Roosje Monas, 6 jaar.
Het lezen van de namen is hartverscheurend, emotioneel en geeft tegelijkertijd kracht. Het is een eerbetoon aan deze kinderen. En voor mij ook een eerbetoon aan al die andere kinderen, die blootgesteld zijn of nog worden aan geweld en destructie.
Anna Blitz, 11 maanden
We mediteren samen, leggen iets neer bij het kindermonument, de een zegt een gebed, een ander zingt, iemand doet in stilte een belofte, een aantal zingt de Enmei, de sutra van de boddhisatva van mededogen.
Dit samen te delen doet goed, het troost, geeft hoop en vertrouwen.
Er ligt belang in herinneren en gedenken.
Sophia Pool, 3 jaar
De bijeenkomst wordt afgesloten met het voorlezen van het onderstaande gedicht van Thich Nhat Hanh.
Beloof mij,
beloof mij vandaag,
beloof mij nu,
terwijl de zon hoog aan de hemel staat,
exact op het hoogste punt, beloof mij:
zelfs,
als ze je neerslaan
met een berg vol haat en geweld,
zelfs als ze over je heen lopen en je vertrappen
als een worm,
zelfs als ze je verminken en je ingewanden uitrukken,
herinner je dan broeder,
herinner je:
de mens is niet onze vijand.
Alleen je mededogen telt nog:
zij is onoverwinnelijk, grenzeloos en onvoorwaardelijk.
Haat zal jou nooit
het beest in de mens laten zien.
Als je op een dag alleen oog in oog staat met dit beest
en je hebt alle moed van de wereld
en je ogen staan vriendelijk en kalm
(zelfs als niemand ze ziet)
dan zal er vanuit je glimlach
een bloem opbloeien.
En zij die van je houden, zullen jou aanschouwen
aan de andere kant van de tienduizend werelden van geboorte en dood.
Weer alleen
ga ik verder met gebogen hoofd,
in het besef dat liefde eeuwig bestaat.
Op de lange, moeilijke weg
zullen de zon en de maan
blijven schijnen.
Hans Rosenberg, 5 jaar
Betje Schrijver, 13 jaar
Jaac de Zwarte, 12 jaar
Sonja de Wolf, 4 maanden
Deze herdenkingsbijeenkomst was een initiatief van Jan Veenendaal en werd door Zen Peacemakers georganiseerd in samenwerking met Leven in Aandacht.
1 De koptekst is ontleend aan de eerste dichtregel van Voor wie ik liefheb wil ik heten van Neeltje Maria Min