Amerika! – Leonie van der Plas trok 3 maanden door de Verenigde Staten

Er zijn veel plekken op de wereld waar ik nieuwsgierig naar ben, en waarvan ik denk dat daar iets te vinden is wat ik zoek. Daar hoorden de Verenigde Staten niet bij, dacht ik.

foto: kruispunt bij Tres Piedras, New Mexico, waar Leonie heeft staan liften.

Het leek me een naar land. Vol met oppervlakkige mensen die in te grote auto’s rondrijden, die grote stapels vlees en pannenkoeken eten met een gun onder het kussentje van hun stoel en daarna met zijn allen op de foto gaan om hun grote witte tanden te laten zien. En dan Tea Parties, drones, olie. Shopping malls. Racisme, homohaat. Amerika: nee, getsie.

ideaal

Toen ik een tijdje terug van mijn werk toestemming kreeg voor drie maanden verlof, besloot ik om te gaan reizen. De meest exotische bestemmingen begonnen als een razende aan mijn geestesoog voorbij te trekken. Alles behalve Amerika.

Er waren vragen die me al een tijd bezighielden, dingen die ik wilde onderzoeken. Reizen zou me de kans geven om me daar op te richten. En toen ik deze vragen nog eens goed beschouwde, bedacht ik dat de Verenigde Staten juist een goede bestemming zouden kunnen zijn. Juist ook vanwege die stukken vlees en enorme auto’s. En ook vanwege de grote diversiteit aan mensen en landschappen. De enorme tegenstellingen op heel veel fronten. De uitgestrektheid, de wilde natuur – en zeer geschikt om naartoe te gaan zonder plannen. Want daar had ik ook behoefte aan: geen plannen. Mijn nieuwsgierigheid volgen. Lekker impulsief. Me overgeven aan het onvoorspelbare. Voelen dat ik leef. Al met al leek Amerika wel… ideaal.

Een van de dingen die ik me een tijd terug voornam, was om beter te leren luisteren. Als ik hier ‘leren luisteren’ zeg, dan heb ik het niet zo zeer over het beter luisteren naar zich verbaal uitende mensen (ook belangrijk), maar vooral over het ontwikkelen van een grotere ontvankelijkheid voor de expressie van alles wat leeft. Ook wilde ik meer te weten komen over onze tamelijk verknipte relatie met de natuur. Deze twee dingen hangen met elkaar samen, denk ik. Ik denk dat we heel anders met het niet-menselijke leven op aarde zouden omgaan wanneer we onszelf niet tegenover of boven de natuur plaatsten, erkennen dat we er deel van zijn. En als we ons openstellen voor meer dan alleen aan de mens refererende zaken. Dit is kort gezegd waar ik tijdens mijn reis meer over hoopte te leren. Ook hoopte ik onderweg mensen tegen te komen die buiten de gevestigde orde hun leven proberen in te richten – en dan vooral met het oog op natuur. En mensen die hun activisme op hun eigen manier vorm geven, liefst vanuit het niet-weten.

inefficiënt

Het valt niet mee om in een nieuwsbrief een stukje te schrijven over een reis van drie maanden. Ik kan je alvast vertellen dat het prachtig was.

Ik heb meer dan 8.000 kilometer gereisd. Van New Mexico inefficiënt door de Midwest kronkelend en dan rechtsaf naar Massachusetts. Van begin tot eind 21 staten passerend. Wel met het sloopje van een meditatiekussen in mijn rugzak trouwens, dat ik kon vullen met vuile was als ik wilde mediteren.

Ik reisde met het openbaar vervoer. Van tevoren werd me dit aan alle kanten afgeraden. Maar als je in een auto zit, zit je in een capsule en dat wilde ik niet. Bovendien leek het me interessant om me afhankelijk te maken van anderen. Ik weet niet zo goed waarom.

En ik kan je vertellen: reizen met openbaar vervoer in Amerika is lastig en bij tijd en wijle ook een klein beetje gevaarlijk. Dankzij dit lastige reizen heb ik dingen van het land kunnen ervaren die waarschijnlijk verborgen voor me waren gebleven als ik voor meer comfort had gekozen. Dit zijn niet alleen de leuke dingen, maar ik was niet op reis voor alleen maar het leuke (hoe dol ik daar ook op ben). En soms moest ik hele stukken lopen, en dat zelden in mooie natuur. Soms moest ik liften. Dat vond ik eng maar dit waren ook de dagen met de mooiste verrassingen (zoals mensen die me cadeautjes kwamen brengen om me geluk te wensen met mijn reis!).

stripmall

Voor vertrek had ik gelukkig tegen mezelf gezegd dat de reis één lange meditatie zou zijn. Als je je dat herinnert, is het ineens niet meer zo erg om een paar uur over een eindeloze stripmall te moeten lopen met een zware rugzak. Ook een week lang vertoeven in een tamelijk rudimentair opgezet kamp op de onherbergzame prairie, wordt dan heel anders. (Alleen dat de ratelslangen, die vlakbij het kamp in een grote kluwen hun winterslaap hielden, met de eerste hete zonnestralen juist die week uitkozen om hieruit te ontwaken en door het kamp kwamen kruipen, dat gaf me flink de kriebels.)

Bijna de hele reis heb ik bij mensen gelogeerd (dank aan Petra!). Vaak waren dit mensen die op allerlei manieren met dezelfde soort vragen bezig zijn als ik. Het was verrijkend om al die verschillende perspectieven te horen en om van elkaar te kunnen leren. En ik heb een gastvrijheid ontmoet die me deed realiseren dat ik op dat vlak ook nog wat te leren heb.

foetsie

Reizen is een van de manieren om je nieuwsgierigheid ongebreideld te kunnen volgen en je open te stellen voor het onverwachte. En er is veel meer naar me toe komen waaien dan ik voor mogelijk had gehouden. Hoe meer ik aan het toeval overliet, hoe meer onverwachte mogelijkheden zich aan me voordeden. Ik voelde me van begin tot eind dankbaar.

Nu ben ik thuis en is mijn vraag: kan ik dit alles in het dagelijks leven meenemen?

Ik kan je vertellen: het valt me niet mee om daar een weg in te vinden. Ik vond het helemaal niet fijn om weer thuis te zijn. Alles om me heen leek bleek en onbeweeglijk. Ik wilde meteen weer terug naar Amerika.

En pas toen ik al weer een paar weken thuis was, herinnerde ik me weer de dankbaarheid die ik de hele reis lang had gevoeld. En ik realiseerde me dat ik die dankbaarheid ergens boven de oceaan, op weg naar huis, weg had laten fladderen. Zodra ik in Nederland voet aan de grond zette, was dat gevoel althans helemaal foetsie.

Ik besefte hoe belangrijk dit gegeven is. Dankbaarheid stelt je in verbinding met je omgeving. Het doet je herinneren aan wat er allemaal naar je toe komt in plaats van aan wat je mist. Dit maakt dat je handelen anders wordt. Op het moment dat ik me dit realiseerde, bedacht ik dat ik met die dankbaarheid wilde oefenen. En op het moment dat ik dat bedacht, voelde ik me ineens thuis ook weer een beetje thuis.

O ja, en intussen ben ik helemaal verliefd geworden op dat enorme land met al zijn heftige tegenstellingen. Op al die mensen die een stukje van hun leven met me hebben gedeeld. En op de prachtig wilde natuur. Op het huilen van coyotes in de nacht. Ik wil terug

NB. als je met mij van gedachten wilt wisselen over de vragen die ik meenam op reis, dan nodig ik je graag uit om contact met me op te nemen.