– door Leonie van der Plas –

Ik zeg het maar meteen: dit is een reclame voor de Nasties.
Op dit moment staat bovenaan de facebook-pagina van de Nasty Buddhist Women een oproep van Petra, of er ‘binnen de groep Nederlandse en Belgische Nasties behoefte is om te sparren en te delen over wat ons bezighoudt. Te kijken hoe we elkaar kunnen stimuleren, motiveren, ondersteunen, te kijken of we tot gezamenlijke actie kunnen komen of niet.’
Ik kan alleen maar zeggen: doen!
Daarover straks meer.
Eerst even naar de reclame.

Door al het delen wat we doen maken we in zekere zin voortdurend reclame – Zen Peacemakers maakt reclame voor haar drie intenties, en sommigen van ons proberen in ons dagelijks leven en handelen reclame te maken hiervoor.
Persoonlijk heb ik weleens moeite om dit te doen. Regelmatig vraag ik me af of ik het allemaal wel goed zie, of goed begrijp. En op momenten dat ik daar iets minder aan twijfel, begin ik me af te vragen of ik mijn ideeën niet te veel aan anderen opdring. En als mijn twijfel niet daar ligt, begin ik me wel af te vragen of ik niet te ijdel ben wanneer ik me uitspreek over bepaalde dingen (‘kijk mij eens goed doen’).
Ik weet niet zo goed hoe terecht dit soort twijfels zijn.
Ik realiseer me namelijk hoe belangrijk is om wél reclame te maken voor zaken als de drie intenties van de Zen Peacemakers, voor leven uit het hart – en niet alleen als tegenwicht tegen allerlei andere boodschappen die we voortdurend subtiel en minder subtiel opgedrongen krijgen. Boodschappen die ons willen aanzetten tot het consumeren van dingen die we niet nodig hebben, of die ons impliciet duidelijk maken hoe fantastisch het is om kwistig om te gaan met fossiele brandstoffen – sterker nog: dat is de weg naar vrijheid, lekker met je fourwheeldrive de bergen in, fossiele energie brengt je tot grote hoogten – hoe kom je daar anders?

Ik geloof werkelijk in de kracht van liefde, of noem het compassie, verbinding. Als er iets is wat ik geloof, dan is het dit. En ik geloof in het cultiveren van deze krachten.
Tegelijk denk ik: is het niet genoeg om dit gewoon in mijn dagelijks leven te integreren? Moet ik daar dingen over delen op facebook (wat ik dus bijna niet doe, en dan liefst subtiel, zodat ik me weer een stiekemerd voel)? Moet ik stukjes schrijven voor een nieuwsbrief (wat ik best graag wil, maar wat ook onwennig voelt)?

Ja, ik vind het moeilijk om iets te schrijven voor deze nieuwsbrief. Terwijl ik denk dat hij alleen gelezen wordt door mensen die dat zelf willen. Maar er is nog iets wat me weerhoud, ik weet niet goed wat.
Dorine en Petra hadden me een maand geleden gevraagd om te schrijven over een actie die ik in december met een paar vrienden had gedaan. Voor de vorige nieuwsbrief. Ik had er iets over gedeeld op Facebook, wat ik normaal gesproken liever niet doe. Ik had dit gedaan in de hoop om meer mensen bij de actie te betrekken. Maar een stuk in de nieuwsbrief, terwijl de vrienden waarmee ik dat deed nog nooit van Zen Peacemakers hadden gehoord, dat vond ik… ik weet het niet? Al is het maar omdat ik zonder mijn vrienden deze actie niet had durven doen. Kan ik zomaar over andere mensen schrijven zonder dat zij er iets vanaf weten? Durf ik aan mijn vrienden te vragen of ik onze gezamenlijke actie mag omvormen tot een stukje voor…
De actie kwam trouwens niet alleen tot stand dankzij mijn vrienden. Het idee kwam van een bericht dat een van de Zen Peacemakers op FB had gedeeld, en mijn moed om daar iets mee te doen ontleende ik onder meer aan de Nasties met wie ik bijna wekelijks, soms dagelijks, contact heb. Kortom, het voelde niet echt als mijn actie, en wie was ik om er dan een verhaal over te schrijven?

O ja, he, gelukkig, we zijn er weer, even twee zinnen terug. De Nasties. We gaan even lekker van de hak op de tak. Waarom ook niet? Moet een stukje altijd samenhangen van samenhang? Hoe begint een paradigma-verschuiving?

De Nasty-pagina zit nu ongeveer twee maanden in de lucht. Vooralsnog ziet het eruit als een doorsnee facebook-pagina waarop mensen artikelen en plaatjes delen die hen raken. Zo op het eerste gezicht kun je je afvragen of dit aanzet tot actie. Af en toe zetten mensen er een vraag op die uitnodigt tot meer ‘delen’, wat sommige mensen dan ook doen, maar het blijft sociale media. Wat durf je te delen met een pagina met meer dan 1000 leden die je helemaal niet kent? Hoe veilig is dit voor je? En draagt het meedoen aan zo’n pagina niet het gevaar in zich dat je het gevoel krijgt dat je iets doet, maar dat je dan in werkelijkheid niets doet? Allemaal overwegingen die je kunt hebben bij een dergelijke facebook-groep, maar die wat mij betreft geen redenen hoeven te zijn om er bij weg te blijven.

Dit was allemaal aanloop. Nu wat ik echt wil zeggen. Over de Nasty Buddhist Women.
Toen de groep net in de lucht was, deden Allison en Petra een oproep aan leden van de groep om mee te denken over zaken als: waar willen we voor staan? Hoe kunnen we overgaan tot actie?
Omdat ik altijd heel erg hou van dingen die er nog niet zijn en die er wat mij betreft moeten komen meldde ik me onmiddellijk aan. Ik liep al jaren met een gillende behoefte om mensen te ontmoeten die actie willen ondernemen vanuit een bepaalde invalshoek. Ik wilde dingen uitvogelen. Ik had ideeën waar ik me alleen in voelde staan en waar ik moeilijk vorm aan kon geven. Ik kon me niet voorstellen dat ik de enige op de wereld was die dingen op een bepaalde manier zag, en die op een bepaalde manier in actie wilde komen – maar waar waren die mensen?
Om me heen geen gebrek aan personen die een beetje hetzelfde naar de wereld willen kijken als ik, maar, he, kom op, de hypotheek moet worden betaald, het lukt al niet om de kinderen op tijd in de crèche te krijgen, we worstelen met zaken als burn-out en dit soort dingen geeft nu eenmaal niet altijd ruimte om over verandering na te denken. Laat staan om tot actie over te gaan. En we willen ook nog vrienden blijven met onze familie.
Ik leef zelf met relatief weinig ballast, en ook dan vind ik dit soort zaken al heel moeilijk. Terwijl ik al heel en heel veel jaren vind dat er heel veel niet klopt aan hoe we leven en wat we doen.
Misschien ben ik een bange poeperd.
Of misschien denk ik te makkelijk dat actie makkelijk is.

In elk geval, we begonnen in november met bijeenkomsten via internet conference calls. Dat scherm voor mijn neus, waar een stuk of zeven, acht vrouwen via kleine schermpjes tot me spraken. Ik moest er heel even aan wennen. Maar al snel werd ik gegrepen door de ideeën die we met zijn allen over het glasvezelnetwerk deden rondwaaien. Wat een verademing!
De bijeenkomsten begonnen meestal met wat praktische vragen, bijvoorbeeld over de vormgeving van de FB-groep, maar al snel begonnen we ook andere, meer persoonlijke dingen te delen. Onze worstelingen in het dagelijks leven om datgene wat ons aan het hart gaat in te brengen in een omgeving die in de eerste instantie afwijzend reageert.

Tegen de tijd dat de eerste fase (het vormgeven van de FB-groep) rond was, bleek dat de meesten van ons de uitwisselingen dusdanig waardevol vonden, dat we besloten om het komende jaar iedere donderdagavond een online-ontmoeting te hebben.
Ik kan moeilijk uitleggen hoe stimulerend en steunend deze bijeenkomsten zijn.
Zelf merkte ik al meteen na de eerste bijeenkomst dat ik me in mijn omgeving meer durfde te uiten. Ook mijn actie met mijn vrienden, waar ik dus niet goed over durf te schrijven in deze nieuwsbrief, had ik niet op poten gezet zonder de internetontmoetingen met deze vrouwen.
Een ander mooi ding is dit: de bijeenkomsten zijn niet alleen voedend, ze houden ook datgene wat ik echt belangrijk vind levend. Ik ben onder de indruk van de wijsheid die steeds weer naar voren komt bij deze vrouwen. Van de durf die ze hebben. Dit geeft me veel hoop en ook moed.
Eindelijk heb ik mensen gevonden die actie willen vormgeven op een manier zoals ik dat ook wil. Het uitwisselen en samen zoeken maakt me bewuster van wat ik zelf in het dagelijks leven doe en kan doen. Het maakt processen zichtbaar waarvan ik niet wist dat ze werkelijk gaande waren en niet slechts verzinsels waren van mijn behoefte aan hoop.
En verder is het ook fijn om te weten dat mijn aanwezigheid in deze groep steunend kan zijn voor anderen. Sommige vrouwen wonen in een omgeving waarin werkelijk niemand rondloopt die de dingen wil bekijken zoals we dat in onze groep doen. Nu voelen ze zich niet langer alleen hierin.

Wat wil ik eigenlijk zeggen? Terug naar de oproep waarmee ik dit stukje begon. Ik wil zeggen hoe prachtig het kan zijn om aan zoiets mee te doen. Ik wil zeggen: DOE HET NOU!!!!!!! Joh.
En als je zelf een dergelijke groep wilt opzetten, kun je me altijd benaderen voor tips.

Intussen ga ik alvast sparen voor de bijeenkomst die mogelijk op Fiji doorgaat, thuis bij een van onze Nasties. Dé manier natuurlijk om nog even mijn ecologische voetafdruk flink te vergroten voordat fossiele brandstoffen illegaal worden verklaard. Je mag wel iets over hebben voor een betere wereld tenslotte…

Is de paradigma-verschuiving nu eigenlijk al begonnen?