Niet weten en toch doen
– door Kina Mooi –
Hoe kan ik weten wat Nu te doen? Nu?
Richt ik me op wat hoort?
Wat gepast is?
Wat van me verwacht wordt?
Wat de regel is?
Wat goed of fout is?
Op veiligheid? Op zekerheid?
Ik weet niet waarom, maar zolang ik me kan herinneren zijn voorschriften, regels ge- en verboden, richtlijnen, wetten, cultuur, gegevens waar ik me maar zeer losjes door laat leiden.
Natuurlijk is het fijn dat onze samenleving aangestuurd wordt… en gelukkig leef ik in een democratie… en heb ik een beetje invloed…
Ik vind het fijn geleid te worden door culturele afspraken bij tijd en wijle… lekker comfortabel en veilig en saamhorig.
Maar vroeg kwamen er vragen:
‘Wat staat mij te doen in de tijd die ik hier als mens op aarde ben?’
‘Wie weet ‘de Waarheid?’
Wie en wat ‘beweegt mij’?
Maar niemand had ‘Mijn Antwoord’ en niemand wist ‘De Waarheid’.
En dat leidde soms tot keuzes die niet strookten met het gangbare. En die ik niet rationeel kon verklaren.
Ik volgde ‘mijn beweging’ of ‘de beweging‘….
Ik heb me daardoor soms gestoord, schuldig, slecht gevoeld. Ik ben bang geweest voor straf.
En toch klopte het meeste, kan ik achteraf concluderen.
Mijn eigengereidheid heeft geleid tot een eenvoudig sober bestaan nu.
Een bestaan met minimale middelen en bezit waarin ruimte overblijft om te verstillen en vanuit de stilte te bewegen: voor de voedselbank, voor asielzoekers, voor het oplossen van ellende in mijzelf en familie, voor het leren aanvaarden van alles wat er is.
Twee jaar geleden deed Zen deed zijn intrede. En kwam het besef dat ik beweging bèn.
Op dit moment in deze tijd… de oorlogen daar, de oorlogen in mijn hoofd en hart. De vluchtelingen hier en daar… de terreur, de opsporingsfoto’s in de krant van jongens die zich even later blijkbaar hebben opgeblazen voor ‘het goede doel’ (ach wee hun moeders en vaders)… jongens zo oud als mijn eigen zoon… de lieve allochtonen die ik ontmoet, de getraumatiseerde vluchtelingen die ik ontmoet, de angst in mijn omgeving van lieve mensen die het ook niet weten en dan soms zo hard oordelen, mijn mooie naïeve dochter die 5 maanden in een moslimland woont en het daar zo goed heeft, de onzekerheid over de toekomst…
Ik leef. Nu.
Ik probeer me open te stellen voor wat is, voor alles en dan wordt het wederom onmogelijk mijn hoofd of iemand anders hoofd de baas te laten zijn… Nee, weten is onmogelijk… Wat zou ik willen weten, wat zou ik kunnen weten? Wat of wie goed is? Fout is?
En als altijd gaat mijn hart ‘opspelen’. Het klopt. Het klopt hard, het klopt harder en harder… Ik probeer het zoals altijd eerst te negeren, maar dan gaat het overslaan.
Help! Heb ik een hartritmestoornis, staat er een hartaanval te wachten? Ben ik overwerkt, te gespannen?
Pas als ik erken wat is,angst, verwarring, verdriet, pijn ongeloof , woede, machteloosheid, krijg ik impulsen die ik niet be-grijp… Ik kan ze niet vatten in een verstandige redenering, maar ik moet ze gewoon volgen!
Ik kan mijn ogen sluiten, ik kan mijn hart het zwijgen opleggen, ik kan de angst laten regeren. Met mijn hoofd…
Nee ik ben geen held. Nooit geweest.
Wel mede-mens, mede-slachtoffer, mede-dader, mede-bang.
Ik leef nu en hoor erbij en ben er onderdeel van, veroorzaker van…
Ik voel me bewogen. Letterlijk en figuurlijk.
Niet ik beweeg. Ik word bewogen… ik ben beweging.
Mijn hart, mijn buik… ze geven de impulsen in ieder geval.
Ik wil de vluchtelingen helpen daar waar nu de nood hoog is.
Mijn hoofd laat ik dan ‘de klussen’ maar weer eens opknappen.
Hoe kom ik aan een goedkoop ticket? Hoe kan ik me verbinden met anderen met dezelfde intentie? Hoe kom ik aan geld om iets te kunnen doen in Athene?
Ik ben heel blij om met Petra en Harriet en alle andere mensen waarvan ik de namen nog niet weet mee naar Athene te gaan. Onder de noemer ‘Not Knowing Pelgrimage’. Om ook daar vanuit niet weten en erkennen wat is, me te laten bewegen tot…….????
