Nacht van de Vluchteling 2022
sponsorloop ter ondersteuning van vluchtelingen wereldwijd,
2 ervaringen van Annie Schalkwijk en Frank Tuk
Op crocs – door Annie Schalkwijk
De organisatie van dit evenement voor vluchtelingen door de Stichting Vluchteling laat me altijd weer meer stilstaan bij de problemen en raakt mij altijd weer diep.
Deze medemensen gaan door een hel en deze hel lijkt elk jaar groter te worden. Tegelijk realiseer ik mij dat deze loop niet meer teweegbrengt dan een druppel op een gloeiende plaat. Het is echter wat ik vanuit mijn verbondenheid met vluchtelingen kan bijdragen.
Ik benaderde een aantal mensen om samen een team te gaan vormen. De meesten wilden gaan voor de 20 kilometer. Dat was even slikken, ik was gewend om steeds voor de 40 km te gaan. Tot het tot mij doordrong dat de intentie waarmee je loopt en sponsorgeld verzamelt belangrijker is dan het aantal kilometers. Mijn vriend Khaled (intussen Nederlander) van Syrische afkomst merkte fijntjes op: “voor jou is 20 km ook niet heel verkeerd, Annie”. En gelijk heeft hij. Wat ik jammer vind is dat de 20 km niet in de nacht gelopen wordt maar in de avond vanaf 19 uur. Dat geeft een andere sfeer. Maar ook hier: het gaat niet om de sfeer, het gaat om de vluchtelingen. En zo ontstond het team Wereldburgers.
Omdat mijn energie en conditie teruggelopen is, moest ik stevig trainen om mee te kunnen lopen. Ik heb zelfs overwogen om mij terug te trekken. Wonderlijk genoeg viel me dat idee makkelijker dan de teruggang van 40 naar 20 km.
Met een deel van het team zijn we bij elkaar geweest, we spraken over: “Hoe ben jij bezig om sponsorgeld te vragen?”. Ik bespeur bij mezelf dat vragen voor anderen me makkelijker afgaat dan vragen voor mezelf. Voor een deel is dit ‘vragen’ ook gekoppeld aan bewust maken / aandacht vragen voor de immense problematiek. En het zonder irritatie kunnen laten gaan, als mensen niet geven of niet reageren.
Voor sponsorgeld had ik onder andere een vraag neergelegd bij de Diaconie van de Kapel, vrijzinnige geloofsgemeenschap Hilversum. Deze vraag is gehonoreerd, een aantal weken is er gecollecteerd voor ons team. Bij de start van deze weken hebben Rachelle van Andel (medeloper en Remonstrants voorganger) en ik een viering gemaakt. Het thema Vluchten stond centraal met als leidraad het oudtestamentische verhaal Ruth. Ruth vluchtte voor honger. Ik heb in deze viering 2 geleide meditaties verzorgd over vluchten en vond het spannend om dat in een Christelijke viering te doen. Het ontroerde me dat het muisstil was in de Kapel, het kwam binnen.
Tijdens mijn fysieke training, die gestaag vorderde, had ik steeds de intentie ‘de vluchteling’ mee te nemen in mijn hart en in mijn voeten. Een week voor het evenement plande ik 15 km te lopen. Ik durfde weer te gaan waar ik het pad niet precies kende. Ineens drong het besef door, vluchtelingen weten veelal ook niet waar ze zijn.
Ongeveer halverwege de tocht op de Nacht van de Vluchteling had ik pijn aan mijn hiel, ik dacht dat ik een steentje in mijn schoen had. Zittend op een boomstam bleek dat niet het geval. De binnenzool van mijn schoen maar ook mijn hiel was stevig kapot. En dan, net als de vluchteling, doorgaan! Een andere optie was er ook niet en hebben vluchtelingen ook niet. Mijn hiel heb ik uiteraard verzorgd, maar ik kon geen dichte schoen meer aan. Hoe nu verder? Ik heb de tocht uitgelopen op mijn Crocs.
Het gevolg was wel dat ik grote blaren kreeg onder de bal van mijn beide voeten. Met een prikje erin en Compeed erop kon ik wel weer een beetje lopen. De volgende ochtend namelijk was er weer een viering in de Kapel met als titel Bidden met je voeten. Ik was gevraagd een bijdrage te leveren. Ik schreef een gebed, zoekend naar woorden die in meerdere tradities begrepen zouden kunnen worden. Met mijn pijnlijke voeten las ik in de viering de volgende tekst:
Een persoonlijk gebed
Ik ben één van hen,
dolend, zwervend en zoekend naar een veilig bestaan.
Ik ben één van hen, nee, ik ben één met hen.
Wij zijn deel van het hetzelfde grote kosmische web, hetzelfde lichaam.
Altijd verbonden en in voortdurende uitwisseling,
zoals mijn linkervoet en mijn rechter oor verschillend zijn maar wel verbonden.
De vluchteling, dat ben ik ook, deel van mij.
Als één onderdeel in het lichaam ziek is, pijn lijdt, verdriet heeft,
wordt dat in het hele lichaam gevoeld.
De één vlucht voor oorlog, geweld en onderdrukking,
de ander voor honger, uitbuiting en slavernij.
Men kan vluchten voor heel verschillende zaken, op veel verschillende manieren.
Er zijn er die vluchten voor eigen angst, angst om tekort te komen,
angst om het privilege op te moeten geven.
De vluchteling, ik ben één van hen, nee, ik ben één met hen.
Grote Geest, Eeuwige, Kosmische Bron, ik dank u.
Ik dank u voor het feit dat ik voldoende voedsel tot mijn beschikking heb,
een dak boven mijn hoofd.
Laat uw Licht schijnen op mijn tekortkomingen
zodat ik kan groeien in mijn solidariteit met anderen,
kan groeien in vrijgevigheid.
GROTE GEEST, EEUWIGE, KOSMISCHE BRON, IK DANK U.
