Persoonlijk verslag van de Mindfulness Based Compassionate Living (MBCL)-Teacher Training door Frits Koster en Erik van den Brink
Mariet Burghout is energetisch therapeute, mindfulness- en compassietrainer in Bathmen (bij Deventer) en betrokken bij de Zen Peacemakers. Op vraag van de redactie heeft ze een verslag geschreven van de opleiding voor Compassietrainer. Op deze manier wordt de lezers van deze nieuwsbrief een blik gegund hoe een compassietraining het contact met jezelf en de buitenwereld positief kan bevorderen. Anja Kat werd eveneens opgeleid door bovenstaande experts en verzorgt voor de Zen Peacemakers LL begin juni een Compassietraining (deel 1).
– door Mariet Burghout –
Zes dagen les van een boeddhistische ex-monnik en psychiater op de Maldense Heide bij conferentiecentrum De Poort. Een gouden duo, twee bijzondere mannen die hun groep van 26 studenten meenemen op de vleugels van compassie en wijsheid. Een vlucht met diepe inzichten, in mezelf, de groep en in de interactie met elkaar gedeelde wijsheid.
Het is 6.00 uur ’s ochtends. De vogels fluiten me wakker, voor mijn raam staan bomen. Het is stil, zo stil dat op het gezang van de vogels na de stilte te horen is. In mij zwellen woorden en een gevoel. Vandaag is een dag die speciaal gaat worden. Er zijn van die dagen dat mijn gevoel zegt dat het goed is en dat ik op mijn levenspad een bocht bereik, doorloop en niet meer achterom kijk. Niet-weten en volgen de stroom, na lang lopen. Een innerlijke onrust voor de dag die gaat komen in al mijn kwetsbaarheid, als chronisch zieke lijdende mens. Wat is lijden?
Om 6.30 uur loop ik buiten, stil mijn kinhin* – voor een nieuwe dag. Wonderlijk hoe de wind mijn huid streelt, de ochtenddauw in de verte het heideveld beroert en zachte regendruppels vallen. Het getik van druppels op de bladeren. Geen mens die met dit weer naar buiten gaat. Ik wel. Juist, dan voel je dat je leeft.
Een veldmuis begroet me, ook onderweg evenals een specht die nieuwsgierig kijkt wie daarbuiten loopt op dit vroege uur. In de verte blaten de schapen. Een nieuwe dag, mensen ontwaken, ik ben ontwaakt en fris. Mijn hart sereen voelend en vol plezier. In de rijkdom van vrede. Ik sta stil en kijk naar een boom in een speciaal perkje, een enkel blad siert zijn tak. Het is voorjaar. Een nieuw begin. Ik glimlach. Mijn oog valt op een bordje, vreemd stond dat er al. Gisteren is het me niet opgevallen? Ik buig en zie, Joy staat erop geschreven. Wat een bijzonder moment. Zo helemaal alleen daar, één met de natuur. Ik denk aan het gedicht dat ik vanochtend heb geschreven – de zwerfkei.
Ik denk terug aan andere momenten een hart wat schrijnt, een lijf wat schreeuwt van pijn, een geest die vrij is. Nu, niet langer innerlijk gevangen door mijn lichaam, door erkenning van wat is. Mijn pad van compassie en dienstbaarheid, door kwetsbaar te durven zijn als mens, weerspiegelt in mijn ogen. Gedragen door mijn stem. Niet iedereen kan daarmee omgaan, velen niet trouwens als lijden groot is. Hoe groot het geschenk als je voelt ik word gehoord. Mijn weg? Heb je even? Een uurtje? Mijn verhaal? Je mag weerstand voelen. Het is er een van velen, ieder mens lijdt op zijn of haar manier, ook aan omstandigheden. Daarmee neem ik de pijn niet weg, evenmin van mezelf. Mijn missie is het te verzachten met mijn beide voeten stevig op de grond ontmoet ik. Misschien wel jou? Wat beweegt jou?
Ook op de dag van het schrijven van dit gedicht, in de vroege ochtenduren voor mijn meditatie, had ik zo’n ontmoeting ditmaal met mijzelf. Verinnerlijken daar heel stil in mijn hotelkamer tijdens een 6-daagse compassie trainersopleiding. Compassie belichamen.
Mijn lijf en ik zijn één, sinds de jaren in mijn rolstoel en vele operaties daarvoor aan hoofd en rug. Wie mij kent weet, lopen is voor mij niet vanzelfsprekend. Evenmin als gezondheid, sinds mijn ziekbed en de dag dat lopen terugkwam na keihard werken onder goede begeleiding in de Sint Maartenskliniek. Een hersenziekte, zeldzaam, ga er maar aanstaan. Dag in dag uit. Ik heb veel verloren en voel me rijker, deels onthecht. Dualiteit. Lange tijd was er rivaliteit en nu zijn we vrienden mijn ziekte en ik. Maken er iets moois van samen.
En de ZEN? Heeft me geholpen zover te komen, net als mijn leraar Mukan. Hij kent de weg van ziek zijn en van pijn. De oceaan van verloren dromen. Mukan gaf me de naam Udumbara, te groot voor mijn persoon. Vandaag voelt het anders, deze naam, nu ik de bocht door ben. Vandaag loop ik in mijn naam, met trots, Udumbara. Ik denk terug aan drie jaar geleden mijn naamgevingsceremonie. Ik hoorde door mijn tranen heen dat Mukan zei: ‘Vandaag Mariet, zal jouw naam Udumbara zijn. Ik heb je vernoemd naar de fragiele bloem in de hand van Boeddha, terwijl hij spreekt tot de mensen’. Moge jij tot bloei komen. De rest van zijn woorden heb ik niet meer gehoord. Het was de dag dat mijn ziel thuiskwam. Ik denk aan de monnik en de psychiater met verve bewateren zij het veld vol bloemen. Ik verheug me op weer een nieuwe lesdag en loop glimlachend in de regen naar het ontbijt. Ik hou van dit vroege ochtenduur…
*Kinhin, loopmeditatie.