Ingezonden Nieuwjaarsbrief van Bob Dippel  (ingekort)

Een goed 2017 daar hebben we, denk ik, allemaal behoefte aan, na een jaar als 2016.
Maar… het was ook een mooi bemoedigend jaar, zoals elk jaar weer zijn mooie kant heeft.

Het heeft ook alles te maken met hoe we naar de dingen kijken.
De media laten ons voor 80% de zwarte en onvolkomen kant zien en wij nemen dat in ons denken en mogelijk zelfs ook in ons doen over. Niets in mij, heeft de behoefte om het zeer vele gewelddadige wat er in de wereld en in onze directe omgeving plaatsvindt, af te zwakken of te vergoelijken, geenszins. Maar er is meer te zien dan alleen maar geweld, bijvoorbeeld de zeer vele, misschien wel miljarden mensen op deze kleine aarde, die iets voor hun omgeving, hun medemensen en zelfs voor hun vijanden doen. Allemaal zaken die de pers niet halen, allemaal druppels op de bekende gloeiende plaat, maar samen een ongelooflijke verfrissende regenbui, die dingen doet groeien en waarschijnlijk onze wereld in stand houdt.

2016 stond voor mij in het teken van wij-zij-denken. In het teken van denken in tegenstellingen, denken in termen van goed en kwaad, in het oordelen en veroordelen van de ander. 2016 stond in het teken van huidskleur en geloof van de mensen met wie wij de aarde delen. Het komt het scherpst tot uitdrukking in de man-vrouw-tegenstellingen. De tegenstellingen tussen het mannelijke en het vrouwelijke in onze samenleving en in ieder van ons. Onze wereld wordt al meer dan 4000 jaar gedomineerd door de man of de mannelijke energie, de naar buiten gerichte destructieve kracht, terwijl het vrouwelijke staat voor de naar binnen gerichte beschermende energie. Mannen en vrouwen zijn niet gelijk, maar gelijkwaardig, complementair, elkaar verrijkend.
Het mannelijke en het vrouwelijke kan worden gezien als twee vleugels die nodig zijn om te kunnen vliegen, gelijkwaardige helften van een eenheid die samen meer zijn dan de som der delen.
De vrouw, het vrouwelijke, zorgde vroeger voor de balans en de harmonie in de samenleving. Bij een belangrijk besluit werd er door de ‘grandmothers’ gekeken naar de consequenties van het besluit voor de eerstvolgende zeven generaties! (±175 jaar)
Niet alleen levend in harmonie met elkaar, maar ook met Moeder Aarde. Maar nu wordt de maatschappij in vrijwel de gehele wereld gedomineerd door de man, door het mannelijke. De Aarde wordt uitgebuit, uitgeput en de mens is ondergeschikt geworden, consumeert en is ongelukkig.
De chaos om ons heen, die wij steeds meer ervaren in alles, de uitzichtloosheid wordt met de dag groter. We voelen ons machteloos. Wat kunnen we eraan doen?

Soms zou je willen dat de ander anders was, maar voor de ander ben jij de andere.
Wij houden elkaar een spiegel voor zodat wij kunnen zien wie wij zelf zijn. Toch voel ik mij niet pessimistisch, eerder uitgedaagd. Ik denk dat het tijd wordt dat wij openlijk kleur bekennen. Dat we tevoorschijn komen uit de zwijgende meerderheid. We moeten onze stem laten horen, privé, in familiekring, op de zaak, of waar dan ook. Het gaat erom te laten zien en horen waar wij voor staan. Het gaat niet over ons alleen, maar over het belang van onze kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen… Welke aarde willen wij met elkaar? Dat is de vraag die we ons zouden moeten stellen.

Ik heb het in vorige jaren al vaker gehad over de boeddhistische zenleraar Bernie Glassman, stichter van de Zen Peacemakers, met zijn uitspraak: ‘Niet weten, het is zoals het is, vreugde en pijn, en vandaar uit handelen.’ Niet weten dat is kijken naar wat er gebeurt in het nu, op dit moment, gewaarzijn, zonder een normatieve interpretatie van wat wijzelf goed en slecht vinden. Zonder oordeel, niet gebaseerd op meningen uit het verleden of op een geloof, onbevooroordeeld kijken naar het ‘nu’.’
Wat gebeurt er, wat zien wij ‘nu’! Dat is verschrikkelijk moeilijk, dat besef ik elke dag meer, maar ik probeer het wel.
‘Het is, wat het is, vreugde en pijn.’ Wij zijn geneigd te denken over hoe het zou moeten zijn en niet zoals het zich nu voordoet. We vinden het lastig te erkennen dat het leven bestaat uit vreugde en pijn, waarbij pijn, begrijpelijk, de meeste aandacht vraagt. Pijn waar wij eigenlijk niet aan willen. Daarbij hebben we de neiging om de oorzaak en de oplossing meestal buiten onszelf te leggen, bij de ander, of de omstandigheden.
‘En vandaaruit handelen: handelen, doen, vanuit niet weten en het is zoals het is.’ Ik ervaar dit zelf als het moeilijkste en het meest risicovolle. Kleur bekennen is risicovol, maar het alternatief is de zekerheid dat het volledig fout gaat met ons mensen op deze kleine aarde. Het Midden-Oosten, Brexit en Trump in Amerika laten duidelijk de verdeeldheid, de chaos en de machteloosheid zien. Wij zijn ook in Nederland en in Europa in verwarring en we zien dezelfde verdeeldheid. Geluk is meer dan materie. Saamhorigheid, nu nog ver weg, is wat samenbindt. Samenwerking op menselijke schaal, dat is iets anders dan de vervreemding die wij allen ervaren en zo anders dan vluchten in protectionisme. Leven is ook erkennen dat de ander, anders is en dat de ander er ook mag zijn, binnen de context van een stad, land, Europa, de wereld… We hebben geen wereld opgebouwd om passief toe te kijken hoe hij wordt afgebroken. Terug naar de miljarden druppels op de gloeiende plaat, maar ook diezelfde druppels die de sterkste steen uithollen.
Wat kunnen wij, jij en ik, daaraan veranderen, aan bijdragen? Meer dan we nu doen!
Over regendruppels gesproken, ik zou beginnen met het klimaatverdrag dat nu bedreigd wordt door de nieuwe houding van Amerika. Dat is geen binnenlands Amerikaans probleem, maar een wereldprobleem. De wind kent geen grenzen en de zon ook niet. Massaal protesteren, bijvoorbeeld samen met Greenpeace, die nu al actievoert en om support vraagt met een handtekeningenactie, of via welke andere organisatie dan ook. Protesten aantekenen met onze handtekening. Massabewegingen van consumenten helpen. Ook in Amerika. Niets doen helpt niet!

Wat kunnen we nog meer? Misschien wel meer dan we denken.
In Nederland is er landelijk elke 2^de zondagavond van de maand, op nu al meer dan 947 adressen, een huiskamer stiltemeditatie van acht tot negen uur ‘s avonds. En het aantal plaatsen groeit stevig door. Iedereen kan eraan mee doen http://www.stadsverlichting.nu.

Zelf open ik vanaf zondag 8 januari bij mij thuis mijn huiskamer daarvoor. Jullie zijn allemaal welkom of in een van de andere locaties bij je in de buurt.
We hebben allemaal onze meningen over alles, maar we kunnen ook in stilte iets doen, iets bijdragen aan onze samenleving bijvoorbeeld door je aan te melden bij Stadsverlichting. Om het zelf te ervaren ben ik eerst bij een andere huismaker op bezoek geweest. Een rijke ervaring die ik jullie ook gaarne toe wens voor 2017!
Dat het voor ons allen een mooi en zegenrijk jaar moge worden, ondanks alles, en vooral dankzij ons allen!
Hartelijke groet uit Heemstede, Bob Dippel.