Liefde
– door Lucie Poisson –
Over liefde.
Mijn liefde, Uw liefde, onze liefde.
Na al die jaren veelal in stilte alleen gewoond en gewerkt te hebben, met enkel hier in huis de poes als gezel en nu de tuinvogels, en alhoewel ik mij afvraag of er wel iemand zal zijn die mijn hand zal vasthouden wanneer ik doodga, kan ik mij gelukkig prijzen dat mijn hart steeds verder open is gegaan en alsmaar groeit.
Neen geen zeemzoet noch zweverig gedoe noch naïviteit.
Ik word gelukkig van de sneeuwklokjes in de tuin en omarm de droevigheid omdat Babske er niet meer is. Dat gaat.
De buurman die bij de bakker werkt heeft nood aan een babbelke als ik in de voortuin bezig ben en komt mij op Verloren Maandag een worstenbrood brengen.
De peren aan mijn jonge perenboom delen we in de nazomer.
Een jonge Marokkaan die op de tram rechtstaat voor een oudere dame.
De kapper die gisteren zei dat hij alle dagen zijn vrouw een complimentje geeft en zij hem koosnaampjes toeschuift.
Het jonge koppel dat we op kantoor ontvingen en door een spijtige fout van de arts een zwaar gehandicapt kindje kreeg en dat beslist heeft om een kinderdagverblijf te beginnen.
Dat oh zo mooie concertje enkele weken geleden waar een jong Amerikaans koppel vroeg- Amerikaanse muziek bracht. De warmte van de vrienden daar.
De oplichtende ogen van de eenzame man in het sociale restaurant in de buurt die ook graag een babbelke doet.
Het is ook de jonge allochtoon die na een huiszoeking werd meegenomen en zijn radeloze moeder.
Het is ook de brutale man in de Delhaize die een vreemdeling nodeloos uitschold.
Het is ook de verf die van het plafond komt en in hondenpoep trappen.
Het is vooral de ogen voor al het lelijke, pijnlijke en meedogenloze niet sluiten en doen wat nodig is.
Wie daartoe niet in staat is, kent slechts één kant van de liefde en is haar niet waardig, doet haar onrecht aan.
Liefde sluit alles in, erkent alles en handelt ernaar.
Maar maakt U zich vooral geen zorgen, het hart ontvouwt zich dan en doet zijn werk als vanzelf.