Kwan Yin
Foto Ellen Neve

Symbool van de Zen Peacemakers Sangha Lage Landen is Kwan Yin.
Aan onze Kwan Yin zit een heel verhaal. Kwan Yin is tot ons gekomen tijdens de straatretraite in Brussel in september 2013.

Ellen Ji An Neve vertelt haar verhaal:

“Ik ga terug de markt op. Loop een beetje rond en dan zie ik haar staan. Kwan Yin. Ze staat tussen andere beeldjes in, een hondje, een poesje, een boerinnetje, een chinese dikbuikboeddha. Ik pak haar op en bekijk haar goed. Ik zie dat ze een hand mist en van het lotusblad waar ze op staat ontbreekt een klein stukje porselein, er mist een lotusbloem. Haar gezichtje is vriendelijk en heeft een zachte glimlach.

De eigenaar van het beeldje vraagt of ik het wil kopen. Ik kijk op en zie een paar hele donkere ogen naar me kijken. De man lacht. Een vriendelijke gezicht en een mooie zware stem. Een Afrikaan. Ik schud van nee, en vertel hem dat ik geen geld heb op dit moment. Hij noemt een prijs: 20 euro, weer schud ik mijn hoofd, en vraag hem of hij weet wie Kwan Yin is. Nu schudt hij zijn hoofd, en we raken in gesprek. Een beetje Frans, een beetje Engels, een beetje Vlaams, wat gebaren met de handen, we komen een heel eind.

Ik vertel over de betekenis van Kwan Yin. Dat zij de bodhisattva (een verlicht wezen) van het grote mededogen is, dat zij alle tranen van de wereld hoort, dat de lotusbloem in haar hand het symbool van verlichting is, dat de hand die ontbreekt vaak een klein kruikje vast heeft waar dan nectar in zit, symbool van overvloed. En dat Kwan Yin overal is, dat zij elk lijden wil verzachten, en dat zij dat ook doet, ook als niemand het hoort en ziet. De man is onder de indruk van het verhaal, hij wist dit niet. 10 euro roept hij tegen mij, en dan haalt hij er een vrouw bij die beter Vlaams praat, hij wil onderhandelen. De vrouw komt er bij, ik vertel haar dat ik op dit moment dakloos ben en echt helemaal niets heb. Dat ik hem alleen wilde vertellen wie Kwan Yin was, zodat hij voor de volgende mogelijke koper een mooi verhaal heeft. Zij vertaalt en hij moet lachen. Dan pak hij het beeldje uit mijn handen, houdt het bij zijn hart en geeft het terug aan mij, zegt ‘gratis’. Ik krijg Kwan Yin van hem. We kijken elkaar aan en moeten beide lachen. We zijn allebei blij. Hij omdat hij dit aan me kan geven en ik omdat ik Kwan Yin werkelijk kan ontvangen. In dankbaarheid neem ik haar aan en met tranen van ontroering loop ik weg.”

Stephen Levine schreef een boek over Kwan Yin: