door Harriet Marseille
Harriet Marseille is coach / trainer in persoonlijk leiderschap en heeft haar eigen bedrijf Ouderbetrokkenheid-PLUS (www.ouderbetrokkenheidplus.nl). Ze werkt met name in het onderwijs en voor nieuwkomers. Ze is Zen Peacemaker en organiseert een Compassiecirkel (huiskamerbijeenkomst) in Leidschendam. Harriet blogt over wat haar raakt in het leven. Zie https://harrietmarseille.wordpress.com/
Dagelijks komt er lief en leed langs. En hoe meer ik betrokken ben bij de kwetsbaren in de samenleving, hoe heftiger het leed is dat zich aandient. Ik neem het waar, laat het binnenkomen en voel dan automatisch het verlangen om iets te doen. Hoe kan ik de ander helpen? Vaak is tijd en aandacht het meest waardevolle dat ik kan geven. Maar soms is een financiële bijdrage behulpzaam om het leven van de ander net iets dragelijker te maken.
fiets
Zo vertelde iemand in de huiskamerbijeenkomst in Leidschendam hoe ze een ongedocumenteerde man uit Sierra Leone had ontmoet in de kerk. Hij had een onderkomen gevonden bij een landgenoot, waar hij mocht overnachten en eten. Maar zonder middelen van bestaan is het zwaar. Iedere zondag liep hij een kilometer of 5 naar de kerk heen en terug. Voor het OV had hij geen geld, zwart reizen wilde hij niet en hij had geen fiets. Grotere reisafstanden waren daarbij voor hem dus geen optie. Na het horen van dit verhaal, wisten we waar we ons danapotje dat we met de huiskamerbijeenkomsten hadden opgebouwd, voor wilden bestemmen. Samen met een aanvulling vanuit een aantal deelnemers kon de tweedehands fiets die de man een paar dagen later bij een fietsenzaak had uitgezocht, worden bekostigd.
wasmachine
Als bestuur van de Zen Peacemakers Lage Landen hebben we eind 2017 van de binnengekomen donaties wat geld kunnen reserveren voor het financieren van kleinschalige projecten waar actieve Zen Peacemakers nauw bij betrokken zijn.
Zo heeft Zen Peacemaker Theo Miltenburg, directeur van Stichting ROS (Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt) een aanvraag gedaan voor twee bijdragen:
- Een vrouw uit Liberia met 2 grote puberkinderen heeft sinds kort, na langdurig ‘illegaal’ verblijf in Nederland, een verblijfsvergunning gekregen. Ze heeft het financieel heel zwaar. Stichting ROS heeft via de gemeente Rotterdam gelukkig wel snel woonruimte kunnen vinden. Voor haar vroeg Theo om een bijdrage voor een wasmachine.
- Een jongeman uit Sierra Leone zonder verblijfspapieren heeft tijdens zwart werk op een heel nare manier zijn pols/onderarm gebroken. Het is niet gelukt om fysiotherapie voor hem te krijgen via de speciale regeling van CAK. Hierdoor dreigde een contractuur, waar hij zijn hele leven last van zou kunnen hebben. Voor hem zou fysiotherapie dus zeer welkom zijn.
Inmiddels is vanuit het potje van de Zen Peacemakers Lage Landen de wasmachine gekocht en is de fysiotherapiebehandeling gestart.
balans
Niet altijd zijn geld (en spullen) het juiste middel om nood te lenigen. Ik heb er ook wel leed mee toegevoegd in plaats van weggenomen. Zo had ik voor ik in 2015 naar het vluchtelingenkamp in Piraeus vertrok, veel geld en speelgoed verzameld. Het beste kon ik het besteden via de centrale post waar spullen werden uitgedeeld. Ik kocht bijvoorbeeld tenten en grote hoeveelheden slippers, omdat daar tekort aan was. Maar ik wilde ook graag rechtstreeks mensen blij kunnen maken en deelde dus her en der wat uit. Een meisje, dat kleurpotloden en een kleurboekje van me kreeg, was ontroostbaar toen ze zag dat een jongetje een stuiterbal (ter waarde van nog geen tien procent daarvan) kreeg. En om een grote zak met speelgoed werd door de kinderen gevochten, waardoor het uitdelen een fiasco werd. Toen ik er vervolgens voor koos om dan maar buiten het kamp aan langskomende vluchtelingen geld of speelgoed te geven, voelde het niet altijd goed. Een enkeling leek zich opgelaten te voelen met wat hij kreeg. Plaatste ik me niet boven de ander door het geven? Ik zag daardoor dat mijn intenties toch niet helemaal zuiver waren geweest. Er zat teveel ik in (ik vond het zo fijn om mensen blij te maken) en blijkbaar was er te weinig afstemming op wat goed was voor de ander. Ik blijf proberen om ervan te leren maar zal ongetwijfeld nog wel eens mijn hoofd stoten.
Ik besef dat niet iedereen het prettig vindt om een donatie te ontvangen. Het kan relaties zelfs ernstig verstoren. Ook als mensen mijn geld wel graag ontvangen, kan de relatie door het geven negatief worden beïnvloed. Soms zie ik afhankelijkheid ontstaan, wat o zo begrijpelijk is vanuit degene die het geld nodig heeft. En dan voelt de relatie niet meer als gelijkwaardig. Ook kan iemand er bepaalde verwachtingen door krijgen, misschien zelfs claimend worden. Ontneem ik de ander misschien een stuk eigen verantwoordelijkheid als ik te graag wil geven? Ik ervaar ook wel het gevoel chronisch tekort te schieten. Er is immers zoveel te doen en mijn middelen zijn beperkt. Hoe te begrenzen? Het blijft voor mij altijd voelen als koorddansen om mensen in nood op zo’n manier te helpen, dat ik er zelf niet aan onderdoor ga en er een gezonde balans van gelijkwaardigheid blijft bestaan tussen de ander en mij.