Zaterdag 2 mei jl. organiseerden de Zen Peacemakers een bezinningsdag over Armoede in Antwerpen. Onder leiding van Patrice van Huffel en Dorine Esser bezochten de deelnemers een Antwerpse wijk waar al generaties lang armoede heerst.
- 15% van de Belgen leeft met een armoederisico.
- Armoede is niet alleen een kwestie van inkomen.
- Armoede gaat ook over sociale uitsluiting in verschillende levensdomeinen die met elkaar verweven zijn waaronder: onderwijs, werk, vrijetijdsbesteding en huisvesting.
- Armoede wordt daarom vaak van generatie op generatie doorgegeven.
Lees hieronder de impressies van deze bezinningsdag door:
Nathalie Depauw, Iris Denolf en François Staes
Een rijke Bezinningsdag over Armoede
door – Nathalie Depauw –
Na een meditatie en het uitspreken van de Zen Peacemakersgeloften, vatten we de Bezinningsdag over Armoede aan met een tramrit. Niet zomaar een tramrit, een tramrit naar een Antwerpse wijk die al generaties lang getekend wordt door armoede. Helemaal in ZP-stijl werd de rit verheven tot een oefening in ge-waar-zijn.
De uitnodiging luidde als volgt: “Op onze weg naar ‘t Kiel maken we contact met de mensen die we ontmoeten. En we proberen die andere tegemoet te treden met een open hart.”
Wat ik meteen opmerk is een gevoel van vreugde, telkens wanneer ik een onbekende passant kan toelaten in mijn hart. “Eens kijken of de volgende er ook nog bij kan, in mijn hart. Ja hoor. En de volgende? Wauw die ook. En wie zou de volgende zijn?” De poorten van mijn hart wijd open, zonder willekeur, zonder voorkeur of afkeer.
Een tram is een prachtige ontmoetingsplaats. De hele wereld komt er samen, mensen in al hun verscheidenheid, samen onderweg.
Na de middag delen de jongeren van Recht-op hun ervaringen over hun leven in armoede. Een beklijvende film gevolgd door getuigenissen van de jongeren. Hoe het is om gepest te worden of door je moeder op straat te worden gegooid op je 18e.
Wat me opvalt is hun grenzeloze moed om hun kwetsbare verhaal zo onomfloerst te durven delen met een vreemde groep zen-boeddhisten. Ze stralen een enorme kracht uit, die jongeren, ze staan er. “De modder en de lotusbloem. Wauw, dat is waar ik voor be-oefen.”
Als ik hen vraag waar ze iedere ochtend de kracht vandaan halen om op te staan en het over-leven weer aan te vangen, benoemen ze de verbondenheid met elkaar. Het begrip dat ze bij elkaar kunnen vinden, de steun die ze elkaar geven.
Er rolt een traan over mijn wang. “Sangha”, zegt een stemmetje in mijn hoofd. “Zo verschillend zijn we niet.”
We sluiten de dag af met een luistercirkel. Het maakt me blij dat enkele jongeren dit moment met ons willen delen. Als ik hen stilletjes naar elkaar zie lachen, telkens wanneer we groeten, lach ik met hen mee. Ze helpen me om te kijken met een beginner’s mind, dan lijken de meest vertrouwde dingen soms absurd. 🙂
Op onze beurt, brengen we een getuigenis over het gewaarzijn van deze bezinningsdag.
Wat zijn we toch gelukzakken om hier op een zaterdag elkaars vreugde en verdriet te kunnen delen met elkaar.
Wat een rijkdom !
Bezinningsdag Armoede Antwerpen 2 mei 2015
door – Iris Denolf –
Bezinningsdag Armoede Antwerpen 2 mei 2015
Een aankondiging van Gemma op Facebook trok m’n volle aandacht op 1 mei. Bezinnen over armoede in Antwerpen, en dan nog in ’t bijzondere Werkhuys. Dat mocht ik niet missen. Een dag van ‘zijn’, middenin een hels ritme van ‘doen’. Een moment van stilte, luisteren en ont-moeten. In deze lawaaierige wereld moeten we voor onszelf deze momenten creëren en ruimte maken. De uitnodiging lijkt wel een geschenk uit de hemel.
Wat een warme groep, die Zen Peacemakers. Ik kwam er voor het eerst en voelde me er al meteen thuis. De behoefte aan stilte, ons laten raken en tot sociale acties komen, dat verenigt ons.
Op tram 24 tot Kiel Park, beleven we de veelkleurigheid van onze stad. Wat een rijkdom op zo’n kleine oppervlakte, al die nationaliteiten en culturen verenigd in al die verscheidenheid. Een ‘rijk-dom’ , maar ook zichtbare en verscholen armoede. Het gelaat van de ‘Ander’ (Levinas)…
Na de middag was het tijd voor ontmoeting met de jongeren van Recht Op vzw. Verhalen van uitsluiting, pesterijen en wanhoop, maar ook van kracht, verbondenheid en onderlinge solidariteit werden vastgelegd in een film… Helaas is het geen fictie. Het is een film over het leven in Antwerpen van deze jongeren.
De getuigenissen raken me diep. Kan een ‘beschaafde maatschappij’ als de onze zulk een sociale uitsluiting dulden? Deze jongeren, het kapitaal van onze toekomst, worden opgezadeld met een zware rugzak. Hoe kunnen ze ooit terug aansluiting vinden?
Gelukkig is er Recht Op Jongeren vzw, een veilige schuilplaats. Chapeau voor de gedreven begeleiders die hun werk duidelijk met hart en ziel vorm geven! Maar hoe lang kunnen zij hun job nog doen zoals het hoort? Twee halftijdse krachten voor een Stad als Antwerpen? Een pijnlijke en wanhopige noodkreet.
In de luistercirkel nemen we de ervaringen en ontmoetingen van de dag mee in het hart. Een dag om niet te vergeten. Jongeren om nooit te vergeten. Wie weet, komt hier wel een staartje aan.
Dankjewel jongeren, begeleiders, Dorine, Patrice en alle Zen Peacemakers!
Ik schrijf me in voor de bezinningsdag over armoede. Het laat me warm noch koud.
door – François Staes –
Antwerpen, ’t Werkhuys, 2 mei, 10.00 u.
Ik kom binnengewandeld en verwelkomd met een vriendelijke groet en een kopje thee. Het voelt aangenaam om bekende gezichten te zien. Op de binnenplaats staat een pracht van een boom, bladerloos, maar met grote, rechtopstaande, wit-roze bloemen.
Dorine en Patrice zeggen ons wat er op het programma staat: We beginnen met een tramrit, richting ’t Kiel en ze vragen ons om tijdens die rit mensen met een open blik en een open hart te ontmoeten. Op de tram sta ik in de buurt van de achterste in- en uitstapdeur. Ik heb het gevoel dat elke mogelijke ontmoeting mijn hart ofwel kan openen ofwel niet. Het wordt niet. Er is geen echte ontmoeting. Ik vind het ok en heb er vrede mee.
Nà de rit bespreken we onze ervaringen. In de speeltuin. Ik luister en zeg niets.
Terug naar ‘t Werkhuys, met de tram.
We gebruiken onze lunch op de binnenplaats.
In het lokaal van ’t Werkhuys zitten we op stoelen, in een grote cirkel. Eén van de verantwoordelijken van Recht-Op vzw geeft ons uitleg over de werking van de vzw, over armoede en sociale uitsluiting, over de doelstellingen, de activiteiten en over de jongeren die er komen en er worden begeleid.
Er zijn een zestal jongeren aanwezig. In de cirkel. Als de jongeren aan het woord komen, gebeurt er iets wat tijdens de tramrit niet gebeurde: Mijn hart opent zich. En dat kan ik enkel hoekig en al stuntelend onder woorden proberen te brengen. In het geraakt-zijn is er ruimte, verbondenheid, vreugde, voldoening, opluchting, dankbaarheid, pijn. En helemaal op het eind stel ik vast dat mijn ademhaling diep en rustig is.
Ze zitten daar en vertellen iets. Meer is niet nodig. Als ik er nu op terugkijk, kan ik me niet herinneren wat ze hebben gezegd. Ik was mee met het verhaal, maar toch waren het niet de woorden die ze spraken die mijn aandacht hadden. Of niet louter de woorden. Want de woorden hoorden wel bij hen.
Als ik spreek, in de cirkel, zeg ik dat ik mij dankbaar voel dat ik aanwezig ben. In het bijzonder ben ik de jongeren die ik heb ontmoet dankbaar, voor hun oprechtheid en de moed van hun getuigenis, maar meer nog voor wie ze zijn: onweerstaanbaar mooie mensen, die, door zich te tonen zoals ze zijn, rechtstreeks door mijn hart gehoord worden.
De film was ik al bijna vergeten. We keken naar een film – de titel is me niet bijgebleven – waarin een verhaal over enkele jonge mensen in beeld werd gebracht. En ook die film ging recht naar de wonde in mijn hart.
Nu, een week later, is de wonde weer plusminus geheeld. En daar ben ik, eerlijk gezegd, niet zo blij om.
Maar blijkbaar gaat dat zo.