Hoe wit gekleurd mijn biografie,                                                                                                            door Lilian Salden

Lilian Selden is werkzaam bij ministerie van Justitie en Veiligheid. Ze is lid van de groep Dharmabuddies010, tijdelijke een e-sangha en een vervolg op NL – Against the Stream. Ze faciliteert stadsmeditaties en leerde de Zen Peacemakers kennen bij de laatste retraite van Joan Halifax roshi in Cadzand.

Tijdens Lockdown1, dat was die eerste, ben ik via social media op het spoor gekomen van een aantal relatief  jonge Duitse journalistes, zwart of van kleur. Ik ben ze gaan volgen. Ik zag hoe een aantal van hen steeds weer de dialoog opzocht, op de media en ook op straat. Zo ook bij grote anti-coronamaatregel­demonstraties in Berlijn. Al gauw ging het dan niet meer over de maatregelen, maar over dat ze geen Duitsers zouden zijn. Ik heb met verbazing en afschuw zitten kijken hoe binnen een aantal zinnen een gesprek totaal uit de hand liep. In de meeste gevallen had dit niets met coronamaatregelen te maken, maar waren het uitingen van extremisme en racisme en dat openlijk, hard, luid en Duits. In Nederland en de rest van Europa gebeurde hetzelfde en toch voelde het anders als het bij de Oosterburen gebeurt.

In het kielzog ben ik gaan lezen en podcasts van hen gaan beluisteren. Van het een kwam het ander. Ik werd steeds stiller. Ik wist alles en ik wist niets.

Witte stilte

Via dezelfde social media kwam ik bij de Zen Peacemakers-jaartraining Opstaan uit de witte stilte terecht. Daar kwamen een aantal dingen bij elkaar. De Zen Peacemakers had ik leren kennen tijdens de laatste retraite met Roshi Joan Halifax en toen ik daarop bij Irene en Petra de training om luistercirkels te faciliteren volgde.

In de jaartraining vormen we een echte e-sangha zoals ik het een keer noemde. We stellen vast dat het wel kan, sangha zijn. Bijeenkomsten per zoom is misschien wennen, maar het kan, heel goed zelfs. In het jaar heb ik twee keer vanuit een hotellobby meegedaan. Dat was met live bijeenkomsten niet mogelijk geweest.

Me committeren betekent serieus huiswerk maken: teksten lezen, boeken, artikelen. Documentaires kijken, toneelstukken zien, discussies volgen. Het betekent: alle bijeenkomsten aanwezig zijn.

Ik ben geschrokken van het besef hoe weinig ik weet, hoe wit gekleurd mijn biografie, mijn school en studietijd is geweest. Ik heb verdorie Aardrijkskunde gestudeerd. Maar ook daar is er teveel witheid in het curriculum.

Samen gaan we het proces aan van bewustwording, doen we kennis op, wisselen we van gedachten in een veilige omgeving. Samen voelen we dat we bevoorrecht en geprivilegieerd zijn, dat voelt kwetsbaar.

Samen vaststellen dat je aan je privileges misschien als privépersoon niets kunt doen, maar dat je wel verantwoordelijkheid draagt om binnen je eigen reikwijdte aan knoppen van invloed te draaien. In je eigen community valt het verschil te maken.

Voorlopig lees, leer en luister ik vooral. Het is voor mij nog niet klaar.