hoe een dorpsstad van onderen uit de wereld situeerde, door Wim Schrever

Wim Schrever is fotograaf, reclamemaker maar bovenal activist voor superdiverse samenleving, duurzame mobiliteit, transitie en hernieuwbare energie, met de fiets als dagelijks verplaatsingsmiddel. Hij is leerling van Frank De Waele Roshi.

Mijn echtgenote Nele De Winde en ik zijn hevige activisten. Hevig in de betekenis van ‘ferm’ en activist in de betekenis van vreedzaam verzet tegen ongelijkheid. Wij streven naar een inclusieve samenleving, waar iedereen zich thuis voelt en eigen kunnen kan ontplooien.

podium

Toen we in het voorjaar van 2010 de Zen Sangha leerden kennen, leerden we ook het werk van Bernie kennen, hoe hij als zenboeddhist de ongelijkheid in NYC had opgemerkt en daar actief iets wou aan verhelpen. Na het lezen van zijn boek ‘Instructies voor de kok’ ging ik op zoek hoe dat te kunnen toepassen in ons eigen leven. 

En het was na een sesshin van lange meditaties dat ik naar huis ging met een idee, een concreet plan: als fotograaf/publicist wou ik in de kleine stad waar we leven, Geraardsbergen, een podium geven aan de mensen uit de hele wereld. Onze woonplaats telde toen al 80 verschillende nationaliteiten  (In Brussel waren het er toen 160; in Gent 120, zoals ik had opgezocht).
Gezien het aantal nationaliteiten was de reden om hen een podium te geven best gegrond: er was toen vanuit de lokale overheid geen enkele werking rond superdiverse samenleving. In de straten kon je zien hoe de mensen hun weg zochten in een nieuwe stad, die niet meteen verwelkomend was.

Het plan bestond erin om mensen die op verschillende plaatsen in de wereld geboren waren en nu in Geraardsbergen kwamen wonen, even te interviewen en te portretteren. Die gesprekken wou ik dan verwerken in een publicatie, om te verspreiden, om hun leven kenbaar te maken. Ik wou dat in de eerste plaats doen om hen een kans te geven om iets over zichzelf te kunnen vertellen. En om de witte mensen beter te informeren: het spelletje van polarisering hing toen al in de straten van de Denderstad. Dat vond ik geen goed vooruitzicht, niet voor de betrokken mensen die op zoek waren naar een beter leven en niet voor het Geraardsbergen waarin in geboren en opgegroeid was in het netwerk van mijn voorouders. Geraardsbergen is een kleine stad waar zowat iedereen elkaar kent (ik noem het graag een dorpsstad).

Op die manier begonnen we er aan en op 1 januari 2012 verscheen de eerste Giesbaergske Koleuren Gazette. Ik had de teksten en foto’s netjes uitgewerkt in een kleurige lay-out en die online gepubliceerd om verder te delen via social media. De reacties kwamen meteen binnen. Het werd gesmaakt. De toon was gezet.
Sindsdien verscheen de krant driemaandelijks. Meer vrijwilligers werden aangetrokken om mee te werken. De lezersaantallen bleven toenemen. De Gazette situeerde Geraardsbergen in de wereld en omgekeerd.

bottom-up

Even later startten we het eerste Koleurenfeest, als bottom-up straatfeest voor buren en culturen. Ook hier was het belangrijk dat het van onderen uit werd georganiseerd.

Op de eerste editie was ook onze zen-leraar Frank De Waele Roshi aanwezig, om er te vertellen over zenboeddhisme. Het feest was een combinatie tussen informeren en animeren, met muziek uit de wereld. Ook dit plan was meteen geslaagd. Het kleine stadje gonsde zichzelf bottom-up de wereld in.

Van de Giesbaergske Koleuren Gazette uit, breidden Nele en ik ons activisme steeds uit. Ook ons netwerk vergrootte gestaag mee. Het vormde een belangrijke basis. Onze beroepsbezigheden en ons engagement vermengden zich naadloos. Nele was intussen lesgever Nederlands voor anderstaligen. Ik was nog steeds een zelfstandige fotograaf/reclamemaker.

Onze beide hoofdthema’s waarrond we werken zijn superdiverse samenleving en duurzame mobiliteit. Vanuit deze twee breidden we ons actieveld ook uit naar groene energie, vrouwenrechten, sociale gelijkheid, kansen voor iedereen.

gezicht

Met Climaxi hebben we zonet een nieuwe publicatie uit: ‘Klimaat & Migratie – mensen uit de wereld aan het woord’. Daarvoor ging ik 22 mensen interviewen die elders in de wereld zijn geboren en intussen in België wonen. Het werden warmhartige gesprekken met mensen die hun zorgen om te overleven uitten. De publicatie is ook leerrijk en kan misschien ook een aanzet zijn tot meer solidariteit.

Over klimaatverandering zijn al talloze studies, met veel cijfertjes en statistieken. Met onze bijdrage hebben we het thema klimaatverandering een menselijk gezicht willen geven.

Pas onlangs konden we op meer lokaal vlak, een oud bos in Zuid-Oost-Vlaanderen redden. De onrechtmatig bekomen kapvergunning werd ingehouden, mede dankzij onze juridische stappen. Betrokken minister schreef ons persoonlijk aan om te melden dat de vergunning werd ingehouden. 

En in Geraardsbergen voeren we sinds begin dit jaar actief verzet tegen de sluiting van een openbaar openluchtzwembad. Omdat die beslissing eenzijdig is genomen door het stadsbestuur verzetten we ons als vrije, betrokken burgers, samen met vele bewoners van Geraardsbergen.

Door ons verzet zien we het lokale beleid veranderen: ze namen intussen stappen naar een burgercoöperatief bestuur. Daarmee is ons zwembad nog niet gered en dus blijven we hier het doorgaans ludieke verzet voeren. Opdat sport, ontspanning en verkoeling voor iedereen bereikbaar blijft.

Ook met de Koleuren Gazette zitten we intussen niet stil: begin dit jaar startte Nele een extra initiatief op: ‘Vrouwen uit de Wereld’. Ze wil vooral vrouwen uit alle culturen vaker samenbrengen. En dat werkt: de deelneemsters komen graag samen voor de gezellige activiteiten. 

Intussen broeden we op plannen voor een volgende Koleurenfeest. 

Iedereen is meteen welkom, in het verre GerARTsbergen!