door Kees Hagenaar 

Kees schreef dagelijks een haiku (5-7-5 lettergrepen) en deelde die met mensen die ernstig ziek zijn.
Het is zijn intentie dat het lezen een kleine afleiding brengt, een glimlach, weg van ziek-zijn. 

Ik zag de rivier,
de stroming, de dieptes en
het oneffene. 

Ik zag de oevers,
begaanbaar en ook weer niet.
Welke te kiezen. 

Ik zag heldere
en onheldere delen:
geluk, ongeluk. 

Ik voelde aandrang
om excuses te maken
voor wat ik na liet. 

Onzeker stapte
ik over dat wat glad was
of juist ruw en scherp. 

Kon ik vertrouwen
wat zich aandiende, wadend;
(een) weg terug ontbrak.

Tussen de sterren-
hemel scheen de maan mij toe:
durf te vertrouwen. 

Mijn tranen werden
bewaard in rivierwater
en deel van de zee. 

Daar waar ik begon
en mijn einde al vast stond
ben ik moeten gaan. 

Omzien als optie
had geen zin, er was geen
stroom op- of afwaarts. 

Nu buig ik diep om
wat de rivier mij schonk
als de middenweg.