Bezinningsdag Zen Peacemakers in Rotterdam door Jeroen Dijkstra
en Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt door Theo Miltenburg
Jeroen Dijkstra is lid van het bestuur van Zen Peacemakers Lage Landen.
Theo Miltenberg werkt voor stichting Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt.
Theo en Towhid onthaalden ons deelnemers gastvrij op de bezinningsdag van 18 mei in het gebouw van stichting ROS (Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt) in Rotterdam. Theo vertelde over het werk van ROS (zie bijgaand verhaal). Rotterdam telt 10.000 ongedocumenteerden, een koud en onvatbaar getal.
Hoe moet dat zijn? Waar loop je dan allemaal tegenop? Ik vroeg me af: Stel, je nodigt een ieder van deze mensen uit om avond aan avond bij je eten zodat je deelgenoot wordt van hun verhaal. Welk handelen zou hieruit ontstaan?
Met een stuk of 20 deelnemers stonden we stil bij de intenties van onze spirituele beoefening. Onze spirit holders Frank De Waele roshi en Irène Bakker sensei namen ons mee op reis om de betekenis te verdiepen van de Zen Peacemakers – intenties:
- Niet-weten; het loslaten van vaste ideeën over jezelf en het universum.
- Erkennen wat is ten aanzien van de vreugde en het lijden van de wereld.
- Actie die voortkomt vanuit niet weten en erkennen wat is, voor jezelf en voor anderen.
Big Mind
De drie intenties: je kent ze wel / je kent ze niet. Ieder licht dat iemand erop laat schijnen vanuit een persoonlijk ervaren of vanuit eigen inzicht opent weer een vernieuwd perspectief. Hoe mooi is dat: eindeloos te kunnen leren en opnieuw te zien. Frank verhaalde over het niet-weten als de weidsheid waar we ons ten alle tijden mee kunnen verbinden. Erkennen wat is, is de directe ervaring van het moment, binnenkomend door alle zintuigen wat zich vervolgens omzet in de natuurlijke behoefte om dat uit te drukken.
Irène deed een oefening Big Mind met ons. Ze vroeg ons de stemmen te belichamen van de betweter, van degene die weet, en ten slotte van degene die niet-weet. Daarna liet ze ons zowel de oplosser als de erkenner-van-wat-is in onszelf ervaren. Zo konden we de Zen Peacemakers-intenties als verschillende facetten van onszelf ervaren en uiten. Het was een krachtige oefening waarbij de ervaring van de expressie zo goed duidelijk maakt waar het om gaat.
Bij een rijke lunch, door ons allen bijeen gebracht, werd gedeeld met verschillende bewoners van de stichting. Het gaf ruimte aan mooie momenten om uit te wisselen en te praten met elkaar.
blij
De middag brachten we op straat door. We kregen de opdracht mee om met mensen op straat in gesprek te gaan over twee vragen: ‘Wat betekent geluk voor jou?’ en ‘Wat heb je nodig om gelukkig te zijn?’. Hieronder een aantal indrukken van de ontmoetingen.
“Na het overkomen van de eerste schroom om mensen te vragen wat hen gelukkig maakt, bleek dat mensen hier vriendelijk en eerlijk op antwoorden. Veel mensen die ik sprak beseffen dat ze gelukkig zijn en dat familie, een huis, geloof of een wandeling met de hond hen gelukkig maakt. Een mevrouw zei stralend en met een mooi wijds handgebaar: ‘Dit!’, en dat maakte mij weer gelukkig.” – Josien
“Het meest onder de indruk was ik van 2 jongetjes van een jaar of 8. Ze reden rond met hun stepjes maar gingen op een stoeprandje onder een boom zitten om hun milkshake te drinken. Ik mocht tussen hen in zitten. Ze waren vriendjes maar ook neefjes. En gelukkig, zeker! Nou ja, de ene een beetje niet. Papa en mama waren gescheiden. Hij woonde dan weer bij de een en dan weer bij de ander. Gelukkig kon hij vanuit beide huizen wel naar dezelfde school. De scheiding was duidelijk een schaduw over het geluk. Daarna kwamen de verhalen over beroving en de confrontatie met een dodelijke schietpartij. Het leek hen niet te raken in hun beleving van geluk.” – Annie
“De brug was voorzien van vele kleine slotjes met hartjes, namen, kleuren of gewoon simpele verroeste. Veel gelukkige geliefden hangen samen een slotje op als teken van hun verbinding. Ik moest grinniken toen ik lege plekken zag waar het duidelijk was dat er een slotje was weggeknipt.
‘Best vergankelijk, dat geluk’ dacht ik bij mijzelf. Ook associeerde ik op de metafoor van een slotje: op slot – geen beweging – weg vrijheid.
Interessante gespreksstof zou je denken en ik besloot hier te blijven staan en mensen op dit thema aan te spreken.
Het eerste stel was wat ouder maar bleek wel bij elkaar te horen. Niet getrouwd overigens want ze waren beiden al hun echtgenoot aan de dood verloren. De man vertelde hoe zijn overleden vrouw voor hem en hun beide kinderen op een andere plek een tegeltje had geplaatst. Opvallend was dat ze geen tegeltje voor haarzelf had geplaatst. We raakten daarop kort aan dat het mooi zou zijn als ook zij daar een tegeltje zou krijgen. De man had daar nog nooit over nagedacht maar vond het wel een mooi idee. Verder spraken we over de geschiedenis van Katendrecht en de vele prostituees en Chinese restaurants van vroeger en hoe het nu een yuppenplek is geworden. En dat deze vrouw als rasechte Rotterdamse vandaag voor het eerst over deze brug ging. Ze gingen een biertje drinken aan de overkant. Ik werd blij van het openhartige gesprekje en ik zag dat ook de man en de vrouw blij keken.” – Christel
energiek
De rijkdom aan ontmoetingen – met onszelf en met de ander – kwam bij elkaar in de afsluitende luistercirkel. Terugblikkend schreef Raymond:
“’En was het de moeite waard om daarvoor helemaal naar Rotterdam te rijden?’ vroegen ze mij bij thuiskomst. De introductie van Petra, de uitleg van Frank, de oefening van Irène met daarna de praktijk op straat, en niet te vergeten de gastvrijheid en de heerlijke lunch: ik heb een geweldige energieke groep mensen ervaren waar met respect iedere stem werd gehoord. Het heeft mij nog nieuwsgieriger gemaakt en doen besluiten mij in te schrijven voor de retraite in Brussel. Ja, het was meer dan de moeite waard! Bedankt allemaal en tot snel.”