Reflectie op de retraite van Roshi Joan Halifax, door Anchorette Koolman

Anchorette Koolman is cultureel antropoloog en grafisch ontwerper (www.anchopology.com). Ze schreef voor het vak ‘Making Sense of Zen’ aan de Hong Kong University een essay over haar meditatie-ervaring bij de Koreaanse Kwan Um School of Zen. Terug in Amsterdam vervolgde ze haar zentraining bij André van der Braak en Nico Tydeman. 

Mijn week bij Roshi Joan Halifax was waanzinnig. Ik heb werkelijk geen andere persoon meegemaakt die zo scherp en helder verwoordt waar ik vaak mee zit: kwesties als compassie versus empathie, echte aandacht, reflectie en helpen. Wat een voorbeeld! Ik ben heel blij dat ik mee ben komen doen.

kleur

Ik vond het indrukwekkend hoe Roshi Joan de veiligheid bewaakte in de zendo, tijdens de vele persoonlijke anekdotes die de revue passeerden. Voor mij was zij de belichaming van liefde en compassie. Ik hoop dat ik wat mee heb mogen nemen van haar wijsheid. Ze toonde ons egoloosheid zonder jezelf tekort te doen of te schaden. De manier waarop Roshi Joan zenmeditatie omzet naar acties in het dagelijks leven vond ik waardevol en leerzaam. Haar theorie en werkwijze zijn de juiste balans tussen psychologie, antropologie en Boeddhisme. En zij  vergeet het lichaam daarbij niet: het leren herkennen van signalen die ons lichaam ons aanreikt. Hoe vaak luisteren wij daar niet naar? Alleen met een pas op de plaats kunnen wij die signalen herkennen en serieus nemen.

Ik vertelde haar dat ik zo blij was dat ze begon over etniciteit of kleur en andere issues die hier vaak onbesproken blijven terwijl ze wel aan de oppervlakte borrelen. Over hoe vrouwen empathic distress ervaren en hoe dit gerelateerd is aan de onevenwichtige genderbalans die nu nog aan de orde is. Over hoe wit de zengemeenschap is en hoe geprivilegieerd we zijn.

Haar strong back, soft front is mijn beoefening, het stevig willen blijven in mijn grenzen en mijn behoeftes, zonder daarbij anderen af te wijzen of de verbinding te verliezen. Het zal mij niet altijd lukken en ook dat is niet erg. Telkens weer terug naar dat beginpunt gaan helpt: blijven vertrouwen. “The world needs people like you” zei ze. Ik had werkelijk het gevoel dat ik de wereld aankon, toen ik Cadzandië verliet.