Een lint van lopers – door Frank Tuk
Eindelijk kon ik dit jaar de stap zetten om mee te lopen met de Nacht van de Vluchteling. In een jaar waarin wereldwijd nog nooit zoveel mensen op de vlucht zijn geweest, voelde het voor mij als het minimale wat ik kon doen om een steentje bij te dragen.
Vluchtelingenhulp (noodhulp en lange termijn hulpprojecten) is iets wat me al langer beweegt, maar was tot nu toe niet verder gekomen dan donaties. Door met deze sponsorloop daadwerkelijk aandacht te vragen voor de problematiek en anderen te motiveren om te doneren gaf me extra energie. De fijne reacties die ik kreeg bevestigde me dat er gelukkig nog voldoende mensen zijn die deze problematiek ook onderkennen.
Ik had al eerder willen meegaan, maar zag het alleen lopen niet zo zitten. Het was er dus nooit van gekomen. Dit jaar kon ik me aansluiten bij de groep waar ook mijn zus in liep en was de stap snel gezet. Rond 6 uur ’s avonds werden we na ons ingeschreven te hebben (hesje en stempelkaart) welkom geheten met een kopje koffie of thee en een snack in de centrale ruimte van het spoorwegmuseum in Utrecht.
Vanuit de fondswerver van Stichting Vluchteling werd een korte toelichting gegeven waarom we op deze positieve wijze aandacht vragen voor vluchtelingen in de wereld. Na een enerverende warming up, gingen we iets voor zevenen onder het starthek door, Utrecht in, op weg naar het Wilhelminapark. Een leuke route bracht ons in een lint van lopers (ruim 400 lopers deden mee aan de 20 km) via Natuurpark Bloeijendael naar de Biltse Rading, waar de weg wel speciaal voor ons leek afgesloten.
Terwijl we genoten van de wandeling behandelden we al pratend maatschappelijke problemen, leerden we elkaar beter kennen en namen we de natuur in ons op, soms verstoord door een tegemoet komende fietser op het te smalle fietspad. Eenmaal weg uit de stad overviel de rust ons en liepen we langs forten en plassen naar Groenekan met een extra lusje om ons te laten genieten van de huizen. Eenmaal de provinciale weg tussen Hilversum en Utrecht overgestoken gingen de laatste kilometers tot het eerste rustpunt om een nieuwe nog aan te leggen golfbaan heen, waarna de koffie en thee klaarstond rond kilometer 10.
Een goed kwartier rust en toen weer verder voor de tweede helft. We kronkelden nog een tweetal kilometers boven Utrecht, om daarna via Overvecht en een mooie parkroute langs het spoor, uiteindelijk voor de Vecht Utrecht weer in te steken. Hoewel de avond inmiddels al goed gevallen was en menigeen vergeten was een lampje mee te nemen, viel het spoorzoeken naar de routebordjes gelukkig mee. Langs het Neude, de Oude Gracht en onder de Dom door, ging het daarna rechtaan op het Spoorwegmuseum. De 20 km zaten er sneller op dan verwacht.
Het was een mooie tocht met fijne gesprekken, nieuwe contacten, een prettige sfeer en gezelligheid langs de route. Volgend jaar ga ik weer!