door Christien de Kok
Christien de Kok is praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk. 20 jaar geleden begon ze met yoga en boeddhisme. Via Maarten Olthof kwam ze in contact met zenmeditatie. Annie Schalkwijk leerde ze kennen in de Kapel in Hilversum.
In een grote kring staan de tafels mooi gedekt. Kleine vaasjes bloemen en waxinelichtjes op de tafels, een groot boeket in het midden van de kring op de grond. Vanavond komen we bij elkaar in de Kapel in Hilversum. Vanwege de virusmaatregelen hebben we de knusse huiskamer van Annie en Marijke ingewisseld voor deze grote ruimte, zodat we op 1,5 meter afstand van elkaar kunnen zitten.
feestelijk
Ruim een jaar geleden, in augustus 2019, heeft Annie Schalkwijk het initiatief genomen voor het Diner pensant. Het is een vervolg op de huiskamerbijeenkomsten die ze eerder organiseerde, met meditatie en een luisterkring met een groep van christenen, moslims, en niet-kerkelijken.
Onze groep bestaat uit twaalf personen en we leveren allemaal telkens een andere bijdrage: Annie is de organisator, er is een gastheer/-vrouw, iemand die de bloemen verzorgt en er zijn wisselende koks voor de verschillende gerechten. De maaltijden zijn vegetarisch, non-alcoholisch en feestelijk!
Iedere avond heeft een thema, zoals: Hulp ontvangen, hulp geven, hulp vragen, Wat is je passie?, Afhankelijkheid-onafhankelijkheid, en Wat betekent het voor jou gezegend te zijn?
Vanavond is het thema Luisteren en hebben we allemaal iets meegenomen wat van persoonlijke betekenis is. We beginnen met een aantal minuten stilte. Tussen de verschillende gangen door vertellen we om de beurt iets over wat we hebben meegenomen. Ik nam een aardewerker beeldje mee van vijf mensfiguren in een kring met de armen om elkaars schouders. Een kaars in het midden. Dit is voor mij een symbool van vriendschap, samenzijn, elkaar steunen en samen plezier hebben, met een licht in het midden dat ieder verlicht en verwarmt. Ik kreeg dit bij mijn afscheid van het ziekenhuis waar ik 14 jaar als verpleegkundige heb gewerkt. Mijn ervaringen in het ziekenhuis hebben me gevormd en draag ik met me mee. Dit beeld is niet hoe ik die tijd altijd heb ervaren maar de belangrijkste herinneringen aan die tijd staan daar wel symbool voor. Het zijn belangrijke kernwaarden voor mij geworden. Het licht in het midden zie ik als het Goddelijke, een groot licht waar we op kunnen vertrouwen en waar we na dit leven weer naar teruggaan.
Mozaïek
Indrukwekkend is het om ieders verhaal te horen, bijvoorbeeld dat over een klein stukje gekleurd mozaïek, dat als enige nog over is van een helemaal zelfgebouwd huis in Damascus, nadat het in de oorlog is verwoest. Of het verhaal dat vertelt over de knoflookpers die iemand erfde van zijn oma met wie hij zo’n bijzondere band had. Weer iemand anders heeft twee horloges meegenomen: het kinderhorloge, dat symbool staat voor onbekommerde kinderjaren in Syrië toen hij nog geen idee had wat oorlog betekent, en het tweede horloge dat hij van zijn moeder kreeg vlak voordat hij vluchtte. Een van ons vertelt over haar diabetes en insulinepompje. Haar diabetes brengt ook de last van het altijd zelf moeten regelen van de suikerspiegel. Dit pompje geeft haar de vrijheid om te eten op de momenten die ze zelf wil.
Ik ben een mensenmens en ik houd van lekker eten! We eten samen, de ene keer Syrisch, de andere keer Hollands. Samen eten verbindt. We delen ervaringen, gevoelens en praten over onze verschillende culturen. We proberen daarbij niet te oordelen maar echt naar elkaar te luisteren. Daardoor ontstaat er een vriendschappelijke band, steeds meer onderling vertrouwen en begrip. Dat maakt deze avonden voor mij zo bijzonder. Ik denk dat we hiermee bijdragen aan een betere wereld.