het lopen van een lichtlabyrint – door Annie Schalkwijk
Annie Schalkwijk is Zenpeacemaker en was de eerste voorzitter van de Zen Peacemakers Lage Landen. Ze verzorgt iedere maand een meditatieavond in De Kapel in Hilversum.
Op vrijdagavond 16 december, nog net geen zonnewende, legden voorganger Elly van Kuijk en ik een lichtlabyrint in de kerkzaal van De Kapel, vrijzinnige geloofsgemeenschap Hilversum.
wendingen
Een labyrint is een oeroud universeel symbool. Er zijn meerdere vormen en je kunt ze zien als een plaats van oriëntatie. Er is altijd een pad dat via wendingen naar het centrum loopt en weer terug. Een labyrint is een metafoor voor je eigen unieke levenspad en voor transformatie daarin. Je kunt niet verdwalen in het labyrint en er zijn geen kruispunten. Daarmee is het een prachtig symbool van de weg die ieder mens aflegt. Het is dus geen doolhof, daar kun je makkelijk verdwalen.
Je kunt een labyrint op verschillende manieren lopen: met een vraag, een intentie, om te gedenken of te eren, in stilte als loopmeditatie.
De ‘gang’ door het labyrint kent 3 delen:
- De heenreis, symbool voor loslaten
- Het centrum, symbool voor ontvangen
- De terugtocht, symbool voor het integreren van inzichten.
afgestemd
Met nog twee vrijwilligers hebben we de zaal ingericht, het was nogal passen en meten. Voor de brandveiligheid legden we niet te veel wendingen. Langs de kant stoelen voor deelnemers, een tafel met thee. We wilden deze avond in stilte doorbrengen. We legden wat kaartjes waar ieder voor zichzelf een intentie, een inzicht zou kunnen opschrijven.
Het was deze avond spiegelglad, we hielden er rekening mee dat er weinig deelnemers zouden zijn. Verheugd waren we dat we toch nog met elf personen kwamen. Elly startte met welkom en uitleg over de praktische afspraken, gevolgd door een meditatieve stilte om aan te komen. Ik vervolgde met de uitleg van de betekenis en de mogelijke intenties bij het lopen van een lichtlabyrint. Daarna nodigde ik de deelnemers uit pas te gaan lopen als zij en het labyrint afgestemd zijn op elkaar.
Het duurde even maar gaandeweg kwam de loop erin. Het ontroerde me te zien hoe er in aandacht werd gewandeld, en soms even stil gestaan. Sommigen liepen een tweede keer.
Zelf liep ik het labyrint met de intentie om mijn taalgebruik meer aan te laten sluiten bij de persoon of de situatie van dat moment, zonder afbreuk te doen aan de boeddhistische uitgangspunten. Dat vraagt beoefening en reflectie van mij, en dat vind ik niet makkelijk.
vrucht
Ik had ook een vingerlabyrint gemaakt en gelamineerd voor mensen die wat minder goed ter been zijn en die dan met hun vinger de weg kunnen gaan. Iedereen nam ook het vingerlabyrint ter hand. Zelf ervoer ik er, door de vele wendingen, dat de weg mij vaak weer verwijderde van het centrum. Ik vond dat lastig, het confronteerde me nog meer met het gegeven hoe verleidelijk doel-denken is.
De deelnemers waren blij met deze meditatieavond. We bliezen de grote kaars in het midden uit en de vrucht van deze avond droegen we op aan alle zoekenden naar de eigen levensweg.