Burgerlijke ongehoorzaamheid
– door Joke Hilhorst-Klomp –

Vandaag ben ik erg burgerlijk ongehoorzaam geweest. Ik geef Nederlandse les in het AZC in B., en een van de leerlingen is een jonge moeder met twee kleine kindjes. Vanmorgen stuurde ze mij een berichtje dat ze vandaag naar het AZC in O. moest. Haar verblijfsvergunning is rond. Fijn natuurlijk maar nu moest ze het verder maar zelf uitzoeken.
Ze had een vervoersbewijs gekregen voor het openbaar vervoer en verder moest ze het maar bekijken! Ze heeft een baby, en een jongetje van zes. Van B. naar O. is de reistijd bijna drie uur. Ze was er vanmiddag met de bus, de trein en de bus naar toegegaan om vast wat bagage te brengen en ze wilde dan terug naar B. om de kinderen te halen. Bij het AZC in B. hadden ze gezegd dat de reis naar O. maar anderhalf uur zou zijn. Toen ze terug wilde naar B., reden er inmiddels geen bussen meer… Ze belde een taxi en de chauffeur bracht haar naar een station, maar niet naar het station dat voor de hand lag, nee, een heel stuk verderop. Die dacht waarschijnlijk ook: “Daar ga ik eens even lekker aan verdienen…!”
Ondertussen had ik via de WhatsApp contact met haar. Het was al donker en het weer werd steeds slechter. De kindjes waren voor vandaag ondergebracht bij een vriendin op het AZC in B. Ik heb contact gezocht met de woonbegeleider van B. met de vraag hoe dit nu verder moest. Dat was de eigen verantwoordelijkheid van de moeder, vond deze. Ze was van Syrië hier naartoe gekomen met twee kleine kinderen, dus kon ze ook wel naar O.
Ik was geschokt. Ze zetten een jonge moeder met twee kleine kinderen gewoon op straat en dan moet je het maar uitzoeken… Ik zei dat ik haar wilde helpen maar officieel mag dat dus niet! Er schijnt in het vrijwilligerscontract een clausule te staan dat wij de vluchtelingen niet mogen vervoeren in onze eigen auto. Nou dat hebben we vanavond dus lekker wel gedaan…
We hebben haar opgehaald van het station, haar naar B. gebracht, de kindjes opgehaald en zijn met hen naar O. gegaan. Achterin de auto stonden vier heel zware tassen… Hoe ze die mét kinderen in het OV, drie keer overstappen (!) had moeten vervoeren is me een raadsel. Toen we vertrokken uit B. sliepen ze alle drie in no time… Om 22.00 uur waren we in O., in ’the middle of nowhere’. Een vroegere gevangenis! Heel kleine ruimtes uiteraard, en dat voor drie personen… Ik vroeg of ze een kinderwagen had. Die had ze in B. mogen lenen van het COA maar die had ze vandaag daar weer achter moeten laten… Wat is dit toch verdrietig. En nu moet ze, zonder de vrienden die ze gemaakt had in B., wachten of er ergens een huis voor haar is! Wanneer??!! Ik voel me machteloos en ook boos…