Geluk maakt ons niet dankbaar,
dankbaarheid maakt ons gelukkig
Column door Jan Veenendaal
Jan Veenendaal is lid van de ‘Orde van Interzijn’ van zenmeester Thich Nhat Hanh. Zijn dharmanaam is True ripening gratitude.
Er is zoveel om dankbaar voor te zijn, te veel om op te noemen. Daarom beperk ik me er tot een paar. Een daarvan zal de meesten die dit lezen, onwaarschijnlijk overkomen. Ik ben namelijk dankbaar dat ik kanker heb, met uitzaaiingen in mijn hele skelet. Dankbaar voor wat ik ervan leer, dankbaar voor wat ik erdoor kan geven.
Natuurlijk heeft het in eerste instantie mijn, ons leven op zijn kop gezet. Natuurlijk is er de schrik, de angst, de spanning. Het pad dat ik sinds de diagnose vijf jaar geleden ben gegaan, was en is niet makkelijk, maar het is zo bijzonder dat ik er onbeschrijfelijk dankbaar voor ben.
Het is voor mij de topklas van de beoefening zoals die door Thich Nhat Hanh ons is aangereikt in zijn boeken, met name in zijn boek Geen dood en geen vrees. Het is spelen met de dood (ik heb drie behandelingen geweigerd), het heeft me een ongekend diep inzicht gegeven in de ware aard van de dingen en het geeft me dagelijks de bezinning op een steeds verder rijpende dankbaarheid.
Dankbaarheid dat ik dit pad op deze bewuste manier mag lopen en ontzettend veel kan lachen om de manier waarop we met z’n allen in het leven staan, hoe we met elkaar omgaan. Wat is het toch vaak zwaar allemaal, wat lijken veel mensen zich door het leven te worstelen terwijl dat in veel gevallen helemaal niet hoeft, zeker niet wanneer we ons beseffen dat we de oorzaken van deze worsteling bijna altijd zelf in de hand hebben.
Heel dankbaar ben ik voor de creativiteit die het zo ziek zijn me heeft gebracht en geeft. Bijna ieder weekend schrijf ik een column over Geen dood, geen vrees in het Boeddhistisch Dagblad.
Dankbaar ben ik dat ik nog in het bijzijn van Thich Nhat hanh in Plum Village mijn mooie dharmanaam heb gekregen die me heel alert houdt. Dankbaar dat we met onze sangha een prachtige zendo in Den Bosch hebben gevonden waar we met elkaar mediteren. (Je bent van harte welkom!)
Op het terrein van het oude Concentratiekamp Vught staat de gevangenis waar ik wekelijks bij gedetineerden op bezoek ga. Het mogen praten met deze mannen, het mogen in hun leven stappen, soms de meest diepgaande gesprekken hebben, het onderlinge vertrouwen, vervult me iedere keer weer met een ongelofelijke dankbaarheid.
Omgaan met mensen waar ik niets mee te maken wilde hebben heeft me kwetsbaar en nederig gemaakt. En heel dankbaar ben ik dat bij mij het muntje de goede kant op is gevallen en ik niet binnen zit. Het lijntje waar we op lopen is maar heel dun. Wil je jezelf leren kennen, echt leren kennen, ga dan vrijwilligerswerk met gedetineerden doen.
Vol dankbaarheid, energie en blijdschap kom ik iedere keer weer thuis bij mijn geliefde.
Zie voor de columns van Jan Veenendaal: https://boeddhistischdagblad.nl/?s=geen+dood%2C+geen+vrees
