Tekst naar aanleiding van de Open Groep Leven en Sterven, december in Lier
– door Tom Kets –
Op 17 december nam ik deel aan de Open Groep Leven en Sterven. Toen ik na de bijeenkomst naar huis reed, kwam een tekst in mijn gedachten naar boven die ik enkele jaren geleden schreef voor een muziektheatervoorstelling. Ik besloot de tekst opnieuw op te zoeken. De tekst bleek perfect aan te sluiten bij mijn gevoel rond de samenkomst, bij datgene waar we proberen bij stil te staan en taal aan te geven…
Afscheidsvogel
Daar waar de weg niet meer verder liep en leek uit te monden in het grote niets was er een klein dorpje. Op zich niets bijzonders zou je kunnen zeggen. En eigenlijk is dat in zeker zin ook zo.
Het leven kabbelde er rustig zijn gang.
De kinderen speelden de dagen bij elkaar terwijl hun ouders het land bewerkten. Toch was er iets bijzonders aan dit dorp. Dit dorp telde wel een zeer bijzondere bewoner. Hij woonde in het midden van het dorp. Elke morgen speelden de bewoners voor hun grote oude vriend -want zo noemden ze hem- een lied. Het was een manier om aan de dag te beginnen. Jullie zijn natuurlijk wel benieuwd wie die grote vriend dan wel kan zijn. Wel die grote vriend was Tree de oude boom. Tree woonde al vele jaren in het dorp. Hij werd er geboren. Hij was komen aanwaaien als een klein zaadje. Zijn familie was nergens te bespeuren. In dit dorp vond hij zijn nieuwe familie. Hier vond hij een nieuw begin. Tree is de oudste bewoner van het dorp.
En zoals ik al vertelde elke morgen speelden de bewoners voor hem een lied. Daarna schudde Tree met zijn takken alsof hij wou zeggen het gaat iedereen goed vandaag. Maar vandaag was het anders. Vandaag stond Tree er droevig en verweesd bij Hij reageerde niet op de muziek. Dit was nog nooit gebeurd. De bewoners begrepen er niets van. Ze wisten niet wat gedaan. Iemand riep: ‘Laat ons het vrolijkste lied spelen dat we kennen, misschien helpt dat.’
En dat deden ze. Onder de opkomende zon klonk de vrolijkste muziek. Speciaal voor hun grote vriend. Maar het hielp niet. Tree zijn takken hingen naar beneden. Een traan liep uit zijn rechteroog. Niemand wist wat er scheelde. Tot iemand fluisterde: ’Ik weet het. Ik weet wat er scheelt. Onze grote vriend heeft bezoek gehad. Bezoek van de afscheidsvogel. Ik heb het gezien. Hij zat gisteren op een van zijn takken.’ Iedereen wist wat dat betekende.
De afscheidsvogel komt niet zomaar.
De afscheidsvogel komt één keer en dan nooit meer.
De afscheidsvogel komt altijd een beetje onverwacht, ook al verwacht je hem.
Hij komt altijd te snel en meestal ongelegen.
Niemand ziet hem graag komen, maar je kan niets anders doen dan hem ontvangen.
Zijn boodschap is helder en wordt rustig in het rechteroor gefluisterd:
’Kom, het is tijd, tijd om te gaan.’
En dat was wat er ook gebeurd was. De afscheidsvogel had de oude boom verteld dat zijn tijd hier op aarde voorbij was. Dat het tijd was om afscheid te nemen. Afscheid van zijn vrienden. Afscheid van zijn dorp. Niemand had dit verwacht. Tree was wel heel oud. Maar zo opeens. Zo plots.
Die avond verzamelde de dorpsbewoners rond een groot vuur. Ze dachten na over wat ze voor hun grote vriend nog konden doen. Ze besloten om hem het mooiste afscheid ooit te geven. De volgende dag vormden de bewoners rond Tree een grote cirkel. Iedereen kwam om beurten naar voor en streelde Tree over zijn stam en gaf hem een dikke knuffel. Daarna zongen ze een prachtig lied. Een lied voor Tree. En terwijl ze zongen en dansten, sloot de oude boom zachtjes zijn ogen. Het leek alsof hij in een diepe slaap viel.
De afscheidsvogel kraaide drie keer.
En terwijl de muziek als vuur boven het dorp uitsteeg, vloog hij een nieuw afscheid tegemoet.