Aanvaarden van pijn als basis voor peacemakerwerk
– door Nico Goethals –
Als peacemaker wil ik een bijdrage leveren aan het welzijn van alle levende wezens. Maar kan ik het lijden van anderen wel helpen verminderen, zolang ik worstel met mijn eigen lijden? Hoe kan ik openstaan vanuit niet weten, hoe kan ik erkennen wat is, zolang ik gepreoccupeerd ben met mijn eigen chronische pijn?
Ik denk dat de sleutel ligt in aanvaarding. Het aanvaarden van mezelf zoals ik ben, het feit aanvaarden dat ik iemand ben die elke dag moet omgaan met lichamelijke pijn.
Dat klinkt simpel en gemakkelijk, maar dat is het natuurlijk niet. Mocht dit zo zijn, we zouden zoveel niet klagen over onze pijn.
Ondanks alle mogelijke vormen van ontspanningstechnieken, mindfulness, breathfulness, een breed scala aan pijnstillers, pijnklinieken, zelfhulpboeken, talrijke pijnfora e.a. blijven nog steeds heel veel mensen het moeilijk vinden om de pijn die ze elke dag hebben, te ervaren zoals het is, zonder enige vorm van verzet of zelfbeklag.
Waarom is aanvaarding zo moeilijk? Het lijkt nochtans de pleister op vele, zo niet alle, wonden.
Neem alles zoals het is: “Que sera sera, what will be will be.” En de wrijvingen, de onrust, slapeloze nachten, ongenoegen, zelfhaat en zelfmedelijden verdwijnen.
Ooit las ik op een site rond chronische pijn dat de eerste stap naar ‘genezing’ aanvaarding is. Het is de deur naar de vrijheid die op een kier wordt gezet.
Zolang die eerste stap niet is gezet, kan je niet verder kijken naar hoe het nu verder moet.
Ik leef zelf nu al zo’n twaalf jaar met dagelijkse pijn, en toen ik dat las werd ik plots heel kwaad op mezelf. “Nico, hoe is het nu toch mogelijk dat je na al die jaren er nog steeds niet in geslaagd bent om dat toch gewoon eens te aanvaarden?!” Ik had het gevoel dat ik nog nergens stond met mijn eigen manier, mijn eigen weg van omgaan met pijn. Ik sprak er mijn zenmeester over, “Hoe komt het toch dat ik er maar niet in slaag om het gewoon te aanvaarden?”
Volgens de site was het de eerste stap binnen een 7 stappenplan en ik was verdomme nog niet eens voorbij die eerste honk geraakt.
Ik kreeg toen het antwoord dat ik aanvaarden niet mag beschouwen als iets wat je doet en van waaruit het van dan af aan allemaal koek en ei is. Het is iets wat je elke dag opnieuw moet doen. Elk moment van de dag, elke seconde. Aanvaarden is het telkens weer opnieuw omarmen van wat en wie je bent. Het is er vriend mee worden, er lief tegen zijn, er geen ruzie mee maken en zeker niet tegen beginnen vechten.
Aanvaarden wil dus zeker niet zeggen dat je het allemaal opgeeft, dat je je erbij neerlegt. Integendeel, je moet het lef hebben om je eigen miserie recht in de ogen te kijken en er samen mee op stap gaan. “Metta”, is een woord dat mij daar dan doet aan denken, loving kindness in het Engels.
Wees vriendelijk, in de eerste plaats voor jezelf! Stop met je zelf te bekritiseren, de grond in te duwen als het je eens wat minder gaat of zelfs helemaal niet gaat. Want elke dag is anders, elk moment is anders.
We kennen allemaal dat gevoel dat we op het ene moment nog gelukkig in de auto zitten mee te zingen met een leuk liedje, en vijf minuten later staan we in de wachtrij van het grootwarenhuis en overvalt ons een gevoel van lusteloosheid, van onrust, van angst of woede. Wel, ik herken dat alvast heel erg.
Aanvaarden dus, liefdevol omgaan met jezelf, elke keer weer opnieuw. Tot het volgende moment waarop we onszelf er terug op betrappen dat we aan het vloeken zijn, omdat ons lichaam ons weer eens in de steek laat en we niet meekunnen naar dat feestje.
En dan beginnen we weer helemaal opnieuw, met aanvaarden.
Zou het kunnen zijn, dat als ik op deze manier met mezelf om kan gaan, ik ook beter in staat ben er voor anderen te zijn?